De inhaalreeks deel 3: Confuciusdag

Over ‘de inhaalreeks’
Het zal niemand zijn ontgaan: mijn blog loopt een beetje achter. Een beetje van om eerlijk te zijn bijna twee maanden. Dit komt ten eerste doordat er heel veel te vertellen is, ten tweede doordat ik niet zo veel tijd heb om dit te vertellen en ten derde omdat ik mezelf niet genoeg onder mijn kont heb geschopt. Maar hoe ga ik nu verder? Ik wil niet stoppen met mijn blog, want ik vind het schrijven (en teruglezen) superleuk. Ook wil ik niet anderhalve maand overslaan, want er zijn zo veel leuke en interessante dingen gebeurd. Het is een optie om gewoon zo door te gaan en steeds te schrijven over dingen die een tijd terug gebeurd zijn, maar dat is voor mij moeilijker om te schrijven en voor jullie minder leuk om te lezen. Daarom zal de komende dagen ‘de inhaalreeks’ op mijn blog verschijnen. Dit zijn de verhalen die jullie nog van me te goed hebben. Ik ga er keihard aan werken om zo de achterstand goed te maken en hoop heel erg snel een ‘100% vers’ verhaal te kunnen plaatsen.

Confuciusdag
De vrijdag na mijn verjaardag kwam ik met een grote glimlach op mijn gezicht op school aan. Gisteren was een hele bijzondere dag. De mensen op Yang Ming zijn zo aardig voor me en mijn klasgenoten zijn fantastisch. Ik heb echt het gevoel dat ik deel uitmaak van de klas en ik heb erg veel lol met mijn klasgenoten. Ik hoop zo dat dit uit zal groeien tot echte vriendschap. Ik wil in Taiwan graag een paar goede vrienden maken, zodat ik later mensen heb om voor terug te keren.

Ook vandaag was een hele interessante dag. De 28ste september is het Confuciusdag ofwel lerarendag in Taiwan. Dan worden leraren op allerlei manieren in het zonnetje gezet. Leerlingen geven cadeautjes en sommige klassen lopen langs een podium, waar hun leraren op staan, om op een speciale manier een groet te brengen. Bijvoorbeeld met muziek of door in een hartvorm te gaan staan. In mijn klas was niet zo veel van lerarendag te merken. Er waren enkel wat leerlingen (waaronder ik) die de mentor een kaart of cadeautje gaven.

Normaliter hebben we op vrijdag de ‘morning-assembly’, waarbij de leerlingen op het grasveld samenkomen om het hijsen van de vlag te zien en naar speeches van leraren te luisteren. Vandaag ging dat echter niet door in verband met de regen, iets waar ik niet rouwig om was. Na een halfuurtje comfortabel huiswerk maken in de klas in plaats van stram in de houding staan, was het tijd voor muziekles. (Op vrijdagochtend krijgen de uitwisselingsstudenten les in het bespelen van een traditionele Chinese fluit en hoewel ik volledig amuzikaal ben, is het wel heel erg leuk.) Hier hebben we voor Victoria gezongen, omdat zij vandaag zestien is geworden. Echt toevallig dat onze verjaardagen na elkaar zijn.

Vrijdag is altijd een leuke dag doordat we eerst een uurtje muziekles en dan twee uur goochelles hebben. Maar vandaag was nog leuker, omdat we na het dutje clubmiddag hadden. Eens in de zoveel weken krijgen leerlingen op vrijdagmiddag twee uur club-tijd. Yang Ming heeft meer dan veertig verschillende clubs van badmintonclub tot Japanse club en van orkestclub tot gebarentaalclub. Ik zit zelf op basketbalclub. Dit was de tweede clubmiddag die ik meemaakte. De eerste keer had niemand me verteld dat clubmiddag überhaupt bestond en had ik dus geen sportkleding mee. Toen ben ik met een klasgenoot naar ‘kaangfu-club’ gegaan. Dit was hartstikke gezellig en één grote verassing, want blijkbaar hebben ‘kongfu’ en ‘kaangfu’ niets met elkaar te maken. De club ging niet over mensen in elkaar slaan, maar over spelletjes doen.

Basketbalclub was heel erg leuk. Er waren zo’n dertig meiden, waaronder een aantal uit het basketbalteam. (Op maandag, dinsdag en donderdag train ik mee met het meidenbasketbalteam. Zij spreken haast geen Engels en ik spreek haast geen Chinees, maar ondanks de taalbarrière ben ik echt dol op ze. Ze zijn zo grappig, aardig en enthousiast.) Bij het opwarmen moest er steeds tot tien geteld worden. Vandaag telde ik voor het eerst in het Chinees en zij juichen en klappen, zo lief. Daarbij zijn ze stuk voor stuk echt vreselijk goede basketballers. (Niet zo goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik mag dan lang zijn, maar tsja, daar is ook alles mee gezegd.) Maar hier bleken een heleboel meiden te zijn die nog geen bal vast kunnen houden. Wat een enorme opluchting! Blijkbaar zijn niet alle Taiwanezen topatleten.

Na de clubmiddag hadden we ons best gedaan een verassing te organiseren voor Victoria. Het plan was om Adam’s en mijn klasgenoten een grote V te laten vormen. Dan Victoria te halen en met zijn allen ‘happy birthday’ te zingen. Wat ik hiervan geleerd heb? Vertrouw nooit een Amerikaan! Adams taak was om Victoria op te halen en ik heb hem wel vijf keer uitgelegd wat het teken was dat de V klaarstond. Toch presteerde hij het om het fout te doen. We hadden pas een halve V en waren nog bezig de rest van de leerlingen neer te zetten toen opeens Victoria en Adam voor onze neus stonden. Oeps! Toen heb ik maar heel hard ‘y, ar, san’ (1, 2, 3) geroepen en hebben we met zijn allen gezongen. Niet helemaal volgens plan, maar doordat iedereen daar meezong, was het toch nog vrij overdonderend. Geloof ik, hoop ik. Victoria keek in ieder geval erg blij. :)