Verrukkelijk (en verraderlijk) voedsel

Soms zit mijn weekend stampvol en een andere keer heb ik niets te doen. Dit was zo’n gevreesd ‘leeg’ weekend. Mijn gastouders vinden het nog niet vertrouwd als ik alleen naar buiten ga. Dus als mijn gastfamilie het druk heeft, breng ik veel tijd binnenshuis door. Gelukkig bracht de zondag afwisseling.

Mijn gastfamilie bestaat uit mijn gastmoeder, mijn gastvader, mijn gastopa, mijn gastzus Lucy van 18, mijn gastbroer Peter van 16 en Dini. Dini is 28 jaar oud en komt uit Indonesië. Zij is een soortement ‘housemaid’ (dat zoiets bestaat was voor mij een flinke cultuurshock). Ze helpt de opa, kookt, wast, maakt schoon enzovoort enzovoort. Ze spreekt erg goed Engels en Chinees. Ze is zo aardig en vrolijk, ik ben echt dol op haar.

Zondag na het middageten nam Dini me mee om wat schoolspullen te kopen. Erg gezellig, maar het lukte me niet om helemaal te ontspannen. Ik kan er maar niet aan wennen dat ik nog geen winkel binnen kan lopen zonder aangestaard te worden door nieuwsgierige Taiwaneesjes. Ik verwacht enorme krantenkoppen: ‘BUITENLANDER KOOPT SCHAAR’.

Toen we met onder andere voorgenoemde schaar weer thuis kwamen, deed Dini een poging om me te leren koken. Het eten is hier fantastisch en ik weet nu al dat ik het vreselijk ga missen als ik weer terug ben in Nederland. De enige oplossing is te leren hoe ik mijn Taiwanese lievelingsgerechten moet maken. Vandaag kookten we een soort gevulde soep met eieren, groenten, garnalen en een soort meelwormen. Klinkt misschien niet appetijtelijk, maar is erg lekker. ’s Avonds liet Dini me een stukje van Taoyuan City zien. We hebben wat rondgesnuffeld in kledingwinkels (erg deprimerend: ik zie een leuk shirtje, pas maat xxl en het blijkt tot aan mijn navel te komen), een boekwinkel (fantastisch, zo veel nieuwe titels zijn voor mij extra motivatie om Mandarijn te leren) en we hebben ‘jelly milk tea’ gedronken. Dit lijkt op de beroemde ‘bubble milk tea’, maar bevat in plaats van bubbels, zoete naar mango smakende jelly, echt overheerlijk!

Mijn dagen op school zijn superleuk. School duurt van 7.30 tot 17.00 en daarnaast train ik drie dagen per week mee met het basketbalteam (waarvan één dag conditietraining). Ik vind het echt heerlijk, hoe meer ik te doen heb, hoe gelukkiger ik ben. Maandag hadden we een leuke activiteit met onze Chinese klas. Eerst vertelde onze lerares ons over traditioneel Chinees knopen en toen mochten we zelf een gelukspoppetje maken. Op woensdagochtend maakten de uitwisselingsstudenten weer een bergwandeling met secretary Su. Iedere week volgen we een andere weg en deze keer leidde die langs een groep dansende mensen. Secretary Su vertelde dat iedereen ’s ochtends naar de berg kan komen om mee te doen met traditioneel Chinees dansen. En nog beter: dat wij dat binnenkort ook eens gaan doen!

Terug op school nam ik voor de eerste keer de lunchbox die je in de klas kan bestellen. Dat is echt veel gemakkelijker dan naar het overvolle supermarktje gaan. Mijn lunchbox bevatte een stukje vreemd uitziend voedsel. Maar toen ik aan een klasgenoot vroeg wat het was, zei ze: ‘doesn’t matter, nothing special, just eat it’. Ik vroeg nog: ‘Is it tokan?’ Nee, het was geen tokan, dus stopte ik aarzelend het onbekende voedsel in mijn mond. Ik vond het erg lekker, maar pas toen ik het helemaal op had, vertelde mijn slimme klasgenoot dat het de beruchte Taiwanese 'varkensbloedcake' was. Dit wordt gemaakt van rijst, en zoals de naam al doet vermoeden: varkensbloed! Bah! Ik ben echt blij dat mijn klasgenoot me heeft voorgelogen, zodat mijn eerste kennismaking met dit gerecht onbevooroordeeld was. Maar of ik het nog een keer ga eten…tsja. Dit herrinert me aan het advies dat ze ons op de inbound oriëntatie gaven aangaande Taiwanese specialiteiten: ‘Never ask what's in it, before you eat it’.