Het beste van Taiwan

De eerste dagen van 2013 waren de laatste dagen voor de wintervakantie. (Het leven van de Taiwanese scholier kent twee grote vakanties. De zomervakantie van acht weken en de wintervakantie van vier weken. Dat klinkt als een aardige hoeveelheid vrije tijd, maar er zit een addertje onder het gras! Want in de ‘vakanties’ moeten de leerlingen ook naar school. In de zomervakantie vier weken en in de wintervakantie twee weken. Vanuit Westers oogpunt ronduit bizar. Waarom noemen ze het vakantie als je naar school moet?) Voor de uitwisselingsstudenten op Yang Ming duurt de vakantie vijf weken. Nogal oneerlijk, maar wij hoeven in de vakantie niet naar school en krijgen er zelfs een extra weekje bij, omdat onze klasgenoten dan toetsen hebben. Vijf weken zonder school, een zowel aanlokkelijke als angstaanjagende hoeveelheid vrije tijd.

De eerste schooldag in het nieuwe jaar begon gelijk goed. Woensdagochtend bracht secretary Su ons naar Sanxia, een nabij stadje, wat beroemd is voor zijn pittoreske oude straat. Daar hebben we rondgekeken, zijn we naar twee tempels geweest en hebben we de specialiteit van Sanxia geproefd. Een soort croissantje met allerlei soorten vulling, van ananas tot ‘redbeanpaste’. Overheerlijk! Het gekromde broodje stelt de horens van een stier voor. Op die ochtend drong het weer eens tot me door, hoe apart en speciaal mijn leven hier eigenlijk is. Terwijl ik eigenlijk op school hoor te zitten, ben ik met een Taiwanees, een Franse, een Russische en een Amerikaan een oud stadje aan het ontdekken. Dat het schoolleven in Taiwan zo leuk en interessant is, had ik nooit verwacht, maar ik ben er zo blij en dankbaar voor.

Terug op school had ik slechts één uur Japanse les voor de volgende onderbreking. Mijn gastvader haalde Adam en mij op voor onze maandelijkse Rotarymeeting. Daar hebben we wederom heerlijk gegeten en vervolgens geluisterd naar de speech. Deze keer was dat anders dan normaal, omdat ik er voor het eerst behoorlijk wat van kon verstaan. Of dat aan mijn Chinees of aan het makkelijke onderwerp lag, weet ik niet, maar ik ben er toch erg blij mee. ;)

Die vrijdag was er clubmiddag op school. (Ongeveer eens per maand krijgen we op vrijdagmiddag twee uur de tijd voor club van onze keuze. Ik ben dolgelukkig op basketbalclub.) Dit was de laatste clubmiddag van het semester, dus was het deze keer speciaal. We werden opgedeeld in twee groepen, die tegen elkaar een wedstrijd speelden. Ons team heeft gewonnen! Haha! Als afsluiting werd er, het nationale drankje,’bubblemilktea’ gehaald.

Soms kan ik bijna niet geloven hoe zeer ik het getroffen heb in Taiwan. Behalve met aardige gastouders en een superlieve gastbroer en gastzus, heb ik ook nog eens geboft met een hele set aardige gasttantes, gastooms en gastneven. Deze zaterdag namen de zus van mijn gastvader en haar man me mee naar Wulai. Dit is een klein plaatsje ongeveer een uur rijden van Taipei. Wulai ligt te midden van een prachtige natuur en mensen komen er naartoe om te hiken en vervolgens hun vermoeide lichamen in de hotsprings te weken. In Azië staat Japan bekend als de koning van de hotsprings, maar volgens Lonelyplanet wordt Japan door Taiwan naar de kroon gestoken. Door zijn geografische ligging op de grens van twee tectonische platen wordt Taiwan nog wel eens getroffen door aardbevingen en tsunami’s. De goede kant van het verhaal is echter dat het land door deze ligging rijk is aan natuurlijke warmwaterbronnen. Nadat mijn gastoom, gasttante en ik een prachtige wandeling hadden gemaakt langs een rivier en een waterval, zijn we naar de hotsprings geweest. Wulai heeft zowel openbare hotsprings als verscheidene luxere complexen. We zijn naar één van deze hotspringresorts geweest, waar we drie uur in warmwaterbronnen van verschillende temperaturen hebben liggen weken. Dit was echt heerlijk en ik heb me helemaal ontspannen. Echt superlief dat ze me meenamen.

Op zondag samengekomen met Adam (VS), Dakota (VS) en Victoria (Rusland) om huiswerk te maken en naar de film te gaan. We hebben ‘de hobbit’ gezien. Voor een nerdje als ik natuurlijk fantastisch. Ik vond het echt een goede film, maar ik had af en toe moeite om me te concentreren, omdat ik ontzettend nodig naar de WC moest. Als u ooit nog een bioscoopje gaat pakken in Taiwan: beware, de Taiwanese bioscoop kent geen pauzes! Daarna zijn we naar onze favoriete coffeeshop gegaan voor diner en huiswerk. Van het huiswerk kwam niet zoveel terecht, maar we hebben wel over hele interessante dingen gekletst.

De daaropvolgende week was voor mij de week van de kalligrafie. Op woensdag gaf onze fantastische ‘shufa’ leraar ons een les over Chinees Nieuwjaar. Hij liet ons de decoraties zien die men met Chinees Nieuwjaar traditioneel aan de deur hangt. Dit zijn rode papierrollen die worden beschreven met gelukwensen. Zoals ‘xin nian kuai le’ (gelukkig Nieuwjaar) en ‘gong xi fa cai’ (ik wens u meer rijkdom). Vaak bestaan deze gelukwensen uit vier woorden. Hij vertelde ons over de betekenissen van verschillende gelukwensen en karakters die aan de muren worden gehangen. Vervolgens gaf hij ons een aantal decoraties die hij zelf geschreven had, echt kunst, en mochten we het zelf ook proberen, echt kladderwerk. Wat een interessante les en ik voel me wat normalen nu ik in ieder geval van kalligrafie huiswerk voor de vakantie heb.

Donderdag hadden we met Chinese les ook een cultureclass over kalligrafie. Een gastleraar liet ons zien hoe de traditionele tekens zich over duizenden jaren ontwikkeld hadden. Hoewel ik er met mijn hoofd niet bij kan waarom men karakters zou verkiezen boven een fonetisch alfabet, moet ik Chinees toch iets nageven. De taal heeft een ontzettend interessante en rijke historie en de karakters zijn zeer kunstzinnig. Veel mooier dan het Westerse ABC.

Op zaterdag hebben Adam en ik koekjes gebakken voor onze klasgenoten. Verukkelijke, zeer Amerikaanse chocolatechipcookies. We wilden onze klasgenoten graag op koekjes trakteren om ze te bedanken voor het fantastische semester en ze succes te wensen met hun komende toets-driedaagse. Het maken was een heikel proces. Van het inkopen doen tot het eerste keer proberen van een zeer verdacht uitziende oven, er waren zoveel dingen die mis konden gaan. Maar toen de avond viel (nadat Adam en ik een middag lang koekjes hadden gebakken, en Adam, Adam’s gastbroertjes en ik behoorlijk wat koekjes hadden gegeten) hadden we, wonder boven wonder, 98 koekjes, precies genoeg voor onze twee klassen plus twee leraren. ’s Avonds in het huis van Adam gegeten en ook nog een film gekeken met zijn superschattige gastbroertjes. Leuke film, helaas geen koekjes. :)

Die zondag zijn we met Chinese klas naar Taipei geweest. Daar hebben we de beroemde Longshan-tempel gezien. Dit is een zeer oude tempel (althans: de Taiwanese definitie van oud) die is gebouwd in 1738. Volgens mijn altijd handige ‘Lonelyplanet guidebook’ (dankjewel mama!) gaat het verhaal dat een voorbijganger een amulet voor de goden aan een boom liet hangen op de plek waar tegenwoordig de tempel staat. Zelfs in het donker glom het amulet zo helder dat iedereen die er voorbij liep wist dat deze plek gezegend was. Met het Chinese Nieuwjaar in aantocht was het erg druk in de tempel. Ik vind het zo interessant om te zien hoe de mensen hier met geloof omgaan. Langs het altaar van de tempel vind je muren en pilaren vol met rijen en rijen van kleine lampjes. Deze lampjes kun je voor een zeker bedrag voor jou aan laten steken, waarna de goden jou geluk zullen brengen. Op dit moment is het ook voor de derdejaars in highschool een spannende tijd, omdat zij op de 20ste een belangrijke test hebben, die bepaald naar welke universiteit ze gaan. Dat zag je ook terug in de tempel. Voor de tempels stonden tafels vol offergaven, waarop je vaak een identiteitskaart van een scholier gepind zag. Mensen komen naar de tempel om te bidden voor uiteenlopende zaken, rijkdom, liefde en goede studieresultaten zijn erg populair. Wat men aan de goden offert varieert van zelfgemaakte schotels en vers fruit tot koekjes van 7-eleven.

Na de Longshan-tempel zijn we naar een gebied van Taipei met oude straten geweest. Erg mooi om te zien en in één van de oude huizen vonden we een kunsttentoonstelling. Daar in de buurt was ook een ondergrondse markt en een aantal winkels speciaal voor Chinees Nieuwjaar. Deze stonden vol met rood en goud gekleurde dingen als lantaarns, beeldjes, ghostmoney, decoraties en rode enveloppen in allerlei soorten en maten. Aan het einde van de middag zijn we naar Ximen geweest. Taipei’s winkeldistrict met leuke winkels, goede plekken om te eten, muziek en heel veel jeugd.

Maandag was het officieel de eerste dag van onze vakantie. Op Yang Ming dan, we hadden nog wel Chinese klas. Dit zal wel heel gek klinken, maar daarna zijn we weer naar school gegaan en op de weg daarnaartoe hadden we zoiets leuks. We zagen een thee-winkel en we twijfelden nog of we naar binnen zouden gaan, maar uiteindelijk besloten we toch om even de winkel te bekijken. Toen nodigden de mensen ons uit om thee te komen proberen. Maakte niets uit dat we, vier buitenlanders in schooluniform, duidelijk niets wilden kopen. Daar zijn we ruim een uur gebleven om thee te drinken, gedroogde vruchtjes te eten en ons Chinees te oefenen, want ze spraken geen woord Engels. De eigenaar van de shop, de vader van de twintigers en dertigers waarmee we zolang aan het kletsen waren, bleek een Rotarian te zijn. Wat een toeval! En toen we weggingen gaven ze ons allemaal een cadeautje mee, een doos van dat traditionele gedroogde fruit! De mensen zijn hier zo warm. Toen we uit de winkel naar buiten liepen en ze ons vertelden dat we ook vooral terug moesten komen, was ik helemaal overdonderd. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen. Ik geloof echt dat je in Taiwan de vriendelijkste mensen op aarde vindt.