De wintervakantie part 1

Weet je hoe die dingen gaan? Dat je je ergens een voorstelling van maakt en dat het dan in realiteit totaal anders loopt dan je had verwacht? Zo ging het met mijn wintervakantie. Op 20 januari, de eerste dag na de trip, had ik een thuisdag. Ik besloot (voor de verandering) eens verstandig te zijn en deed een poging mijn wintervakantie te PLANNEN. (Ik weet het: plannen! Degenen onder u die mij wat beter kennen, zitten nu vast OF ongelovig naar het beeldscherm te staren OF achter hun computer te giechelen.)Ik bracht de dag door met bladeren in mijn reisboek en het aanspreken van mensen per sms en facebook. Aan het eind van de dag was ik erg trots op het resultaat. Een netjes uitgewerkt schema met een planning om flink wat dagen van mijn vakantie te vullen.

Toen had ik natuurlijk al moeten weten dat een poging tot plannen van mij gelijk staat aan het tarten van het lot. Want mijn wintervakantie bleek één grote verassing te zijn. Ik herinner me een gesprek met Sjef (een superaardige Nederlandse exchanger die zich op dit moment in Argentinië bevindt) afgelopen jaar over onze reisbestemmingen. We hadden het over verassingen en ik vertelde Sjef dat ik daar niet zo dol op was. ‘Ja’, zei Sjef toen, ‘dat is ook de reden dat je naar Taiwan gaat en niet naar Argentinië’. Nou Sjef, ik hoop dat je dit leest, want dat had je dus compleet fout. Als ik ook maar iets leer in Taiwan dan is het wel om flexibeler te zijn. ‘Go with the flow or go crazy’ is mijn nieuwe motto. Lees en huiver… :)

Maandag begon geheel volgens plan. Dakota uit de VS, Francesca uit Italië en ik gingen samen naar Yehliu. Adam en Victoria konden niet meegaan, omdat ze zich allebei niet zo lekker voelden. (Nu voel je al wat er komen gaat.) We namen eerst de trein en daarna de bus naar Yehliu. Een flinke trip, maar dat was het zeker waard. Yehliu is een geologisch park dat aan de zee ligt. Hier heeft de erosie van wind en water allerlei prachtige en eigenaardige rotsformaties doen ontstaan. Het was een heerlijke zonnige dag (30 graden Celcius in de wintervakantie, ha!) en Yehliu was fantastisch. De rode rotsen tegen de blauwe lucht, echt een wonderschoon gezicht. Hier hebben we echt een toptijd gehad met het rondlopen tussen de rotsen, foto’s nemen en gewoon lekker in het zonnetje zitten.

Tegen lunchtijd begon ik me echter niet zo lekker te voelen. Eerst weet ik het nog aan slaapgebrek, maar ik was te misselijk om te eten en het werd al snel duidelijk dat ik hetzelfde had als Adam en Victoria. Het plan was eigenlijk om na Yehliu naar hotsprings te gaan, maar daar was het te warm en ik te ellendig voor. Dus toen zijn Dakota en Francesca naar Taipei gegaan voor een nightmarket en ik naar huis om uit te zieken.

Ziek worden op zo’n mooie dag klinkt een beetje sneu, maar het leverde wel iets op. Een inzicht in de Taiwanese cultuur! Dit is mijn ervaring als het om ziekte bij Taiwanezen gaat: less is always more. Bijvoorbeeld toen ik een puistje op mijn neus had en mijn hostvader in paniek vroeg: ‘Wat is dat? Heb je je neus gebroken? Moet je niet naar het ziekenhuis?’ Of dat Adam’s klasgenoot naar de dokter ging met een verkoudheid en terugkwam met een vrachtlading pillen. En dan zijn er nog de verhalen van mede-exchangers met hoofdpijn die door hun gastfamilies worden meegesleept naar de dokter. Ik verwachtte dat bij mijn thuiskomst mijn gastfamilie in paniek zou raken. En inderdaad, toen ik vertelde dat ik me niet zo lekker voelde, werd mijn hostfamilie erg bezorgd en wilden ze gelijk met me naar de dokter. Het kostte een hoop overredingskracht en een belletje naar Adam’s hostfamilie (‘nee, hij leeft nog’) om hen ervan te overtuigen dat ik gewoon een dagje vroeg naar bed moest.

De volgende dag thuisgebleven en uitgeziekt. Bij het wakker worden wachtte me een verassing. Mijn hostvader vertelde me dat ik maar snel beter moest worden, want die avond zou ik van gastfamilie wisselen. Een behoorlijke schok. Terwijl ik ziek in bed lag, kreeg ik voor het eerst te horen dat ik nog diezelfde dag nog voor twee weken naar een andere familie zou gaan. Ik denk niet dat zoiets ooit in Nederland zou gebeuren. Ook een cultuurverschil, maar ik zie de Taiwanezen niet als veel spontaner of als slechte organisators. Ik had het er met mijn hostzus Lucy over dat ik een beetje overdonderd was, waarom werd ik zo opeens naar een andere familie gestuurd? Zij zei dat haar moeder haar had verteld dat mijn hostvader en een andere Rotarian dit al een aantal weken gepland hadden. Maar in de Taiwan wordt er in de regel minder aan ‘de kinderen’ verteld en gevraagd. Lucy en ik hadden geen idee dat er iets gaande was.

Dus dinsdagavond brachten mijn hostouders mij en mijn koffertje naar de andere gastfamilie. Met de auto kostte het nog geen twee minuten, dus misschien toch niet zo’n big deal after all. De komende twee weken waren erg interessant. Het originele plan was dat ik het hele jaar in één familie zou zijn, dus het was een fantastische kans om te zien hoe het er in een andere familie aan toegaat. Dit was erg anders en erg interessant.

In mijn eerste gastfamilie slapen Lucy en ik in dezelfde kamer, erg gezellig. Hier had ik een kamer helemaal alleen voor mezelf. De kamer was in Japanse stijl. Met een houten vloer, schuifraam en een matje op de vloer als bed. Deze kamer grensde aan de woonkamer, waar iedere avond na het diner met de familie tv werd gekeken en koffie werd gedronken. De familie bestond uit de moeder, de vader en hun zoon Daniel van 24. De ouders hadden nog twee dochters, één was voor studie in Taipei en de ander woont in Frankrijk. Dus het huis was een stuk leger dan ik in Taiwan gewend was. Dit betekende echter niet dat er minder was te doen. In mijn eerste gastfamilie gaat iedereen gewoon zo’n beetje zijn eigen gang. Slechts zelden worden er dingen met het hele gezin gedaan. Deze familie deed echter bijna iedere dag dingen samen. Wat ervoor zorgde dat ten eerste mijn planning volledig in de soep liep en dat ik ten tweede toch iedere dag wat te doen had.

In de twee weken in deze nieuwe familie ben ik met hen overal naartoe geweest. Ik ging mee naar de bank, naar de lieve grootmoeder. Ik ging mee met hun ochtendwandelingen op de nabijgelegen ‘Hutousan’ ofwel ‘Tigermountain’. Ik werd meegenomen naar een aantal heerlijke lunch en dinners en naar de golfclub. Ik ging met mijn gastfamilie naar een vergadering van de Rotary en ik ging mee naar een assortiment van winkels variërend van een bakkerij tot een bloemenwinkel tot een winkel voor ‘baibai’-benodigdheden. ‘Baibai’ is Mandarijn voor bidden, iets wat Taiwanezen veelvuldig doen in tempels of voor hun huisaltaar, met name rond Chinees Nieuwjaar, wat in aantocht is.

Twee van de leukste dingen die ik met deze familie gedaan heb was het bakken van ‘pineapple-cake’ en een dagtrip naar hun familie in het midden van Taiwan. ‘Fonglisu’ of ‘pineapple-cake’ is een Taiwanese specialiteit. Het hele jaar rond vind je dit beroemde cakeje met ananasvulling in iedere bakkerij. Er zijn echter niet veel mensen die het zelf kunnen maken. Ik had het geluk dat deze gastmoeder dat wel kon. Met Chinees Nieuwjaar bakte zij zo’n 300 stuks om te geven aan familie en vrienden. De pineapple-cake was verukkelijk, maar het was een enorm proces om dat allemaal te maken. Ik vond het echt heel leuk om zoiets cultureels te leren maken en daarbij komt ook dat ik terug in Nederland straks pineapple-cake niet hoef te missen. Als er iemand is die graag wil proberen ‘fonglisu’ te maken, kan ik met mijn volgende blogpost het recept plaatsen.

Ook erg leuk was een dagtrip naar de ouders van de gastmoeder in het midden van Taiwan. In Taiwan is het traditioneel om op de tweede dag van het Chinese Nieuwjaar de ouders van de echtgenote te bezoeken. Deze gewoonte komt voort uit vroegere tijden, waarin de vrouw niet vaak de kans kreeg om haar ouders te bezoeken. Deze dag was erg leuk en gedeeltelijk ook erg bizar. We stonden vroeg op om drie uur met de auto naar het midden van Taiwan te reizen. Men zegt in Taiwan dat hoe verder je naar het Zuiden gaat, hoe beter het weer is. Vandaag was dat maar al te waar. De Taiwanese winter is zonnig en warm. Om een uur of elf kwamen we bij het huis van de grootouders aan. Dit was in een klein dorpje. Dit was denk ik de eerste keer dat ik me in Taiwan in een dorpje in plaats van in een stad bevond. Het dorpje leek veel ouderwetser met veel traditionele huizen. Na warm door de schoonouders te zijn ontvangen en even tv te hebben gekeken, vroeg Daniel of ik een stuk wilde gaan fietsen. Toen zijn we in de brandende hitte op de fiets de omgeving gaan bekijken, hartstikke leuk.

Al snel gingen we weer terug voor het middageten. Met de grootouders, ouders, zoon en de Indonesische huishoudster Amy gingen we naar een restaurant om te lunchen. Zoals gewoonlijk was het Taiwanese eten erg lekker. In Taiwan bestaat een lunch of dinner vaak uit een heleboel verschillende gerechten die je gezamenlijk eet met rijst. De schalen worden in het midden van de tafel gezet op de ‘lazy Suzan’ (een draaibare plaat) en je gebruikt je stokjes om het eten van de schalen naar je schaaltje te transporteren.

De lunch was erg ‘gewoon’, maar wat er die middag gebeurde was alles behalve dat. De gastmoeder, Daniel, de grootmoeder en ik gingen naar de lunch met de auto eerst bij een tempel langs. In verband met Chinees Nieuwjaar wilde de grootmoeder graag ‘baibai’ doen. Erg interessant om te zien en ook ik heb voor het altaar met wierook ‘gebabaibaid’. Daarna gingen we met de auto verder naar de top van een berg, waar een hikingtrail liep. Volgens het bord aan het begin van het trail zouden langs het pad twee grote apenkolonies wonen. Er werd ons dringend verzocht ze wild te houden en de apen vooral niet te voeren. Ik wil u op het hart drukken dat ik echt geen idee had wat er op dat moment stond te gebeuren!

We liepen de eerste twintig meter over het pad zonder ook maar een aap te zien, toen Daniel een zak met bananen tevoorschijn haalde. Terwijl we verder liepen, probeerde hij deze zak in mijn handen te drukken. ‘Ik wil ze niet. Apen kunnen bijten!’ Ik snapte niets van wat er aan de hand was en liep rustig met de zak bananen verder. Tot op het moment dat de gastmoeder Daniel in paniek toeschreeuwde: ‘neem de bananen!’ Voordat dat gebeurde had ik er geen idee van dat mijn gastfamilie werkelijk de apen wilde voeren en ik wist eigenlijk ook niet dat apen ZO dol zijn op bananen. Maar opeens zag ik wel twintig apen op ons af komen rennen. Ik duwde Daniel de zak in zijn handen, die als een gek de bananen weg begon te slingeren. Terwijl ik riep: ‘Maar je mag ze niet voeren!’ Gelukkig waren de apen enkel geïnteresseerd in de bananen en waren onze zakken leeg van verdacht uitziende banaanvormige objecten, want de apen hebben ons verder met rust gelaten. Wel kwamen ze erg dichtbij en waren we omringd door apen, die in bomen hun bananen zaten te kauwen. Dit zorgde voor een aantal hele gave foto’s, die ik niet zonder enig schuldgevoel bij deze blogpost plaats. Of de apen in Taiwan nog wild zijn? Eeehh, tsja.