Over heimwee in de heuvels van Maokong

Heimwee, ik geloof dat ik er al eerder eens iets over gezegd heb. In Mandarijn Chinees: 想家 in pinjin ‘xiǎng jiā’ wat letterlijk ‘mis huis’ betekent. Heimwee is lastig te omschrijven. Voordat ik aan mijn uitwisselingsjaar begon was ik nooit langer dan een week van huis. Ik had dan ooit nooit met heimwee te maken gehad en ik weet nog steeds niet precies wat het betekent. De dikke van Dale noemt heimwee ‘een ziekelijk verlangen naar huis’. Voor mij zijn het de momenten dat Nederland heel ver weg lijkt. De momenten waarop ik mij realiseer dat een afstand van bijna 10.000 kilometer mij van mijn familie en vrienden scheidt. De momenten waarop ik verdrietig ben en ik alleen maar een knuffel van mijn moeder of een goed gesprek met mijn beste vrienden wil, maar dat dat onmogelijk is. Gek genoeg mis ik niet alleen mijn familie in de tijden dat ik verdrietig ben. Juist op de momenten dat ik heel gelukkig ben, wens ik dat ze er waren. Als ik op een gave plek ben, die mijn moeder ook heel speciaal zou vinden, als ik iets eet wat pappa of mijn zusje heerlijk zouden vinden, of als iemand een grap maakt, die mijn broer hilarisch had gevonden. De momenten dat ik wens dat ze er zijn, verdrietig of gelukkig, dat zijn de momenten dat ik ze het ergste mis.

Afgelopen weekend had ik zo’n moment. Met vijf mensen deden we op zondag een uitstapje. Ik was met Laila van Frankrijk, Victoria van Rusland, Da Som van Korea en Adam van Amerika. Dus met vijf verschillende nationaliteiten namen we eerst de trein naar Taipei en toen de metro naar Taipei Zoo Station. Daar aangekomen kun je dan met een gondola in zo’n vijftien minuten driehonderd meter stijgen, om aan te komen in Maokong (letterlijk: 'cat holes'). In dit heuvelachtige gebied werd al in de 19de eeuw thee verbouwd. Vandaag de dag vind je in Maokong mooie uitzichten over Taipei en de (nu wat schaarsere) theevelden, fantastische routes om te hiken en een enorme verscheidenheid aan theehuizen.

Rond een uur of elf gingen we in zogeheten ‘kristallen gondola’ omhoog. Dit houdt in dat de gondola een glazen bodem heeft, waardoor het uitzicht nog beter is. Het uitzicht was inderdaad iets beter, maar ik werd een beetje zeeziek als ik naar beneden keek en heb van de wereld onder ons dus niet zo heel veel meegekregen. Boven aangekomen begonnen we aan een hike die in mijn reisboek werd aanbevolen. We gingen met zijn vieren, Victoria wachtte op ons in Maokong, en het duurde een tijdje voordat we het begin van het trail hadden gevonden. Maar na een uur en heel veel richtingsaanwijzingen van behulpzame Taiwanezen, konden we beginnen met de hike naar ‘Yínhé Dòng Pùbù’ ofwel de ‘Silver Stream Waterfall’.

De hike was fantastisch en leed ons voor ongeveer een uur door een jungle-achtig en heel erg groen gebied. Het licht dat door het bladerdak scheen was prachtig en gaf een hele rustieke sfeer. Vlak voordat we aan de hike begonnen vertelde een Taiwanees ons dat als je gaat hiken in Taiwan, je een lange broek moet dragen. Waarom? Voor als je op een slang stapt. Laila en ik hebben geen slang gezien, maar… Wij liepen voorop en op een gegeven moment raakten Da Som en Adam een beetje achter. Toen ze weer bij waren vertelden ze ons met witte gezichten dat vlak voor hun voeten een meer dan een meter lange slang het pad had gestoken!

De hike was niet erg zwaar, maar het laatste stuk was vrij steil en leed omlaag naar de ‘Silver Stream Waterfall’. Dit is een hoge waterval, die erg mooi is om te zien, maar het tofste is dat achter de waterval een tempel is gebouwd. Je kan de tempel betreden en via een nauwe gang tot achter de waterval komen. Echt heel speciaal! In Nederland zijn geen bergen, watervallen of tempels te vinden en iedere keer als ik één van de drie tegenkom, vind ik dat erg mooi en bijzonder. Een combinatie van de drie was echt fantastisch!

Binnenin de tempel kon je aan de ene kant de rotswand zien en aan de andere kant vond je een prachtig uitzicht en aan het einde van de gang: de waterval. Het was zo speciaal. Het geluid van de waterval, gecombineerd met de geur van vochtigheid en wierook. Volgens mij de perfecte plek om een tempel te bouwen. Ik kan me voorstellen dat de bouwers dachten dat zich hier een God bevond. Aan het einde van de nauwe gang bevond zich een groot beeld van het boeddhistische equivalent van een Engel. Het was uit de steen van de rotswand gehakt in 1957. Daar vonden we ook een aardige Japanner die ons hielp een foto te maken van ons vieren naast de waterval.

Deze plek gaf me een heel speciaal gevoel. Het contrast van de door mensen gemaakte tempel met de natuurlijke waterval was heel apart. De tempel was erg bescheiden en had een hele vriendelijke, kalmerende sfeer. De tempel en de waterval samen waren als eenheid van mens en natuur. (Jeetje, dat klinkt wel erg zweverig.) Het is lastig te beschrijven, maar op dat moment voelde ik me gewoon zo gelukkig en toen dacht ik aan hoe graag ik mijn familie deze plek zou willen laten zien. Dat voor mij is heimwee in Taiwan.

Een eindje van de grote waterval vonden we een kleinere waterval, een soort stroompje dat naar beneden viel in een ondiepe poel. Het was een erg warme dag en we hadden het erg heet gekregen door het lopen. Dus toen zijn we onder de mini-waterval gaan staan. Een aardige mevrouw die langskwam hielp ons om een foto te nemen. Zij bleek een Canadese te zijn die al vier jaar les gaf aan een universiteit in Taiwan. Zij bood aan om ons in de toekomst op één van haar hikes mee te nemen.

De weg terug was af en toe wat zwaarder, omdat we toen omhoog in plaats van omlaag moesten. Het laatste stuk namen we een andere route, die ons door de theevelden van Maokong leed en ons een prachtig uitzicht gaf over Taipei. Vanaf die plek leek Taipei opeens een prachtige, magische stad, gehuld in mist. Zoals Laila zei: ‘I never thought Taipei was a beautiful city, but now I love it.’

Terug in Maokong zochten we Victoria weer op en gingen we vervolgens naar een theehuis. Dit was één van de toppers volgens mijn reisboekje en het was inderdaad erg speciaal. Er waren aparte ruimtes met lage tafels en kussens op de vloer.Waar we ons comfortabel op uitspreidden. Een mevrouw van het theehuis leerde ons hoe we de thee moesten zetten en toen hebben we erg traditioneel in ‘gōngfu- stijl’ thee gezet en gedronken. Dit was een heerlijke plek om thee te drinken en te praten. Het speciale van dit theehuis was de kleine pond met vissen die je over moest steken om bij de theetafels te komen. Een test van dapperheid over de wiebelige stenen! Ook de vloer waar we op zaten was erg bijzonder. Gemaakt van glas, waardoor je onder de vloer ook vissen kon zien zwemmen.

Jammer genoeg hadden we niet zo veel tijd in het theehuis. Gastfamilies hebben een heleboel voordelen, maar één van de nadelen is dat je op tijd thuis moet zijn. Dus al veel te snel moesten we het theehuis verlaten en op weg naar huis. Da Som, Adam en Victoria gingen eerst en een halfuur later gingen Laila en ik ook op weg. Met de gondola weer naar beneden. De nacht gaf echt een ongelooflijk mooi uitzicht over de lichten van Taipei. Daarna verder met de metro en in de trein naar huis. Echt een superdag!

Vandaag is het Moederdag en voor die gelegenheid heb ik voor mijn mama deze blog post geschreven. Ik weet dat ik veel te weinig van me laat horen of het nou over blog, facebook of e-mails naar vrienden of naar familie gaat. Ik weet dat mijn moeder zich soms wel eens zorgen maakt. Ik wil jullie op het hart drukken dat hoewel ik jullie soms wel heel erg mis en ik soms wel eventjes heimwee heb, ik heel erg gelukkig ben in Taiwan. Hoe minder ik van me laat horen, hoe drukker ik het heb en hoe gelukkiger ik ben. Maak jullie over mij geen zorgen! Vanaf vandaag heb ik nog precies 64 dagen over in Taiwan. Ik kan niet geloven hoe snel de tijd voorbijvliegt. Ik ga mijn best doen er een toptijd van te maken!

Of het nou op mijn blog of in Nederland is, in ieder geval: heel snel tot ziens!