Mijn eerste schoolweek

Ik weet werkelijk niet waar ik moet beginnen. In 5 dagen zijn er zoveel leuke, nieuwe en ronduit bizarre dingen gebeurd. Dit gaat een erg uitgebreid verslag worden.

Maandag
Ik had veel zin in mijn eerste dag op school, maar ik was ook doodzenuwachtig. Gelukkig ging ik mee naar school met Lucy, die me in de bus wat moed in probeerde te spreken. Yang Ming Senior High School begint om 7.30 uur, maar de eerste dag startte voor mij pas om 8.00 uur. Daarom bleef ik eerst even bij Lucy in de klas. Haar klasgenoten waren ontzettend verlegen. Ik begon me af te vragen of Taiwanese scholieren overeenkomsten vertonen met spinnen. Zoals mijn moeder altijd zegt: ze zijn banger voor jou dan jij voor hen.

Om 8.00 uur leverde Lucy me af bij het kantoor van ‘Secretary Su’, mijn leraar Mandarijn. Daar werd eerst met de andere uitwisselingsstudenten (Adam uit Amerika, Alice uit Frankrijk en Victoria uit Rusland) ons rooster doorgesproken. We zitten alle vier in een andere klas, waar we met onze klasgenoten Mandarijn, Engels, Japans, wiskunde, biologie, scheikunde, geschiedenis, muziek, ‘How to be a Taiwanese?’, gym en ‘make funny things-class’ volgen. Maar er zijn ook lessen alleen voor de uitwisselingsstudenten. Op maandag- en donderdagochtend hebben we Chinese les op een andere school. Ook volgen we op Yang Ming met zijn viertjes een uur Chinese conversatie, kunst, traditioneel schrijven en leren we hoe we een traditioneel instrument moeten bespelen. Dit laatste vervangt het traditioneel dansen. Helaas, helaas, want ik ben volledig amuzikaal. Maar wie weet ontdek ik mijn verborgen talent! Tevens maken we iedere woensdagochtend een bergwandeling met Secretary Su. En als het regent bezoeken we een tempel of traditionele markt. School wordt echt een feestje!

Na de briefing nam Secretary Su ons mee voor een rondleiding door de school. Dat is echt een enorm gebouwencomplex. Er zijn vijf lesgebouwen van vijf verdiepingen, die verbonden worden door een lange gang. Verder heeft de school een eigen supermarkt, atletiekbaan, bibliotheek, een paar basketbalvelden, een parkje met een miniwaterval en zelfs een zwembad. Ook is er nog een recreatiegebouw met een gymzaal, podium, zo’n twintig pingpongtafels en een fitnessruimte. Er is geen twijfel over mogelijk: ik ga verdwalen!

Toen brak het tijdstip aan waarop we voor het allereerst onze klassen in zouden gaan. Ik haalde diep adem, toverde een adembenemende (lees: krampachtige) glimlach op mijn gezicht en stapte de klas binnen. Om er direct weer uitgehaald te worden, want Secretary Su had me de verkeerde klas ingeduwd. Autsj. Oke geen probleem, poging twee. Dit keer ging ik gelukkig de goede klas binnen. Klas 117, waar ik verwelkomd werd door mijn klasgenoten en classteacher Sarah Lin, een soort mentor en tevens mijn lerares Engels. Ik werd direct naar de voorkant van de klas gehaald om me voor te stellen. Daar stamelde ik in het Mandarijn mijn namen (gewone en Chinese!), leeftijd, nationaliteit en hobby, terwijl een massa Taiwaneesjes me aanstaarde. Toen ik vertelde dat ik van basketbal houd, werd de klas erg vrolijk. Hetzij omdat het in Taiwan zo’n populaire sport is, hetzij omdat het zo goed aansluit bij mijn lengte. Voor die schattige Taiwaneesjes moet ik met mijn 1.76 m een soort mutant lijken.

Ik kreeg een plaatsje toegewezen achter in de klas, waar ik eventjes de tijd had om de nieuwe omgeving in me op te nemen. In Taiwan is een klaslokaal heel anders dan in Nederland. Om te beginnen dragen alle leerlingen er een uniform. Voor de meisjes zelfs een rood geruit rokje! Het voelde alsof ik in een film was beland. Ook zijn de klassen veel groter, met mij erbij telt de klas 47 leerlingen. Die leerlingen zitten in lange rijen achter elkaar. Ze zitten apart, niet twee-aan-twee of in groepjes. De klas is ingedeeld op jongens en meisjes. Verticaal: steeds eerst een rij jongens en dan een rij meisjes. Voor in de klas staat het bureau van de leraar en is tevens een soort minipodium voor de leraar. Omdat de klas zo groot is praten de meeste leraren met een microfoon. Verder zijn de lokalen ongeveer net zo hightech als op de RSG. Er is een beamer waarop de leraar een laptop aan kan sluiten, twee hangende tv’s aan weerszijden van het bord en een radio. Er is een blackboard, geen whiteboard. Achter in de klas is een enorm prikbord, wat de leerlingen zelf mogen versieren, omdat de leerlingen niet van klas wissselen. Nog een paar verschillen met Nederlandse klaslokalen: de tafeltjes zijn veel kleiner en de stoelen lijken zo te zijn ontworpen dat je er met geen mogelijkheid comfortabel op kan zitten. Iedere leerling heeft een vak in zijn tafel en een kastla om boeken en dergelijke in op te slaan. Ook heel anders dan in Nederland: aan het plafond hangen een heleboel ventilators. Die verspreiden een heerlijke koelte, maar doen bij de onervaren scholier (ik dus) constant dingen van de tafel waaien.

Weer terug bij de les. Nadat ik me had voorgesteld en vervolgens succesvol was ontsnapt naar de achterkant van de klas, liet mijn classteacher een aantal meisjes opstaan die zich voorstelden als mijn helpers. Oh wat ben ik hun dankbaar! Zonder hen was ik letterlijk en figuurlijk verdwaald in deze school. Toen het tijd was voor een pauze (een lesuur duurt hier 50 minuten gevolgd door 10 minuten pauze) bestormden ze me met vragen over mij en Nederland. ‘Where do you come from?’ ‘I’m from Holland.’ ‘Oh so cool!’ Haha, cool? Vraag dat maar eens aan de gemiddelde Nederlander!

Mijn eerste lessen waren Engels, militair onderwijs (ja, dat hebben we dus niet in Nederland), wiskunde en Chinees. Ik moest nog een paar keer naar het podium om me voor te stellen en iedere keer klapten mijn klasgenoten belachelijk hard voor alle domme dingen die ik zei. Zo beschamend! Ik begreep trouwens weinig tot niets van de lessen zelf. Maar het is echt doodeng als een leraar midden in een Chinese speech opeens je naam zegt en iedereen zich naar je omdraait om je aan te staren. Op zo’n moment kan ik alleen maar denken: ‘Wat heb ik nu gedaan?’ en ‘Please don’t eat me!’

Om 12.00 uur was het tijd voor lunchpauze en toen werd ik weer geholpen door de lieve vrijwilligers. Voor de lunch zijn er drie opties: meenemen van thuis, bestellen in de klas of kopen in de supermarkt. Wij gingen voor het laatste en daar is onze kantine echt niets bij. Je kunt echt van alles krijgen in deze schoolsupermarkt: van instant rijstsoep tot een warme maaltijd en van soyamelk tot een zak chips. En druk dat het er was! Nadat we in de klas hadden gegeten, volgde een behoorlijke cultuurschock. Om 12.30 gingen de lichten uit en legden mijn klasgenoten hun hoofd op hun tafel. ‘It’s naptime,’ verklaarden ze. Ik moest eerst keihard lachen en toen ik hikkend uitlegde dat in Nederland alleen kleuters een dutje doen, werd ik eerst niet geloofd.

’s Middags was er twee uur ‘How to be a Taiwanese?’, daarna biologie en een uur studiehal. Ik begreep weer erg weinig van de lessen, maar desondanks was ‘How to be a Taiwanese?’ erg interessant. Ik krijg nog niet echt hoogte van dit vak. Het lijkt een soort kruising tussen psychologie (want tussen het Chinees klinkt vaak ‘Freud’) en filosofie.Tijdens biologie waren helaas alleen de plaatjes begrijpelijk. Toen het tijd was voor studiehal werd ik met stomheid geslagen. De leerlingen kregen een toets en ook al was er geen leraar in het lokaal, niemand keek af! Taiwanese scholieren moeten een soort engelen zijn.

Om 17.00 uur was de school afgelopen en toen wachtten mijn ‘helpers’ met me bij het lokaal totdat Lucy me op kwam halen. We namen de bus naar het stadscentrum en liepen vanaf daar naar huis. Tegelijkertijd zo mooi met al die lichtjes en zo doodeng met al die auto’s! Maar toen ik levend thuis was gekomen, was het officieel: mijn eerste schooldag was een groot succes!

Dinsdag
Om 6.00 uur ging de wekker en om 7.30 uur liepen Lucy en ik richting bus. Onderweg kochten we ontbijt om in de klas op te eten. Op onverklaarbare wijze was ik weer zenuwachtig, maar mijn klasgenootjes waren net zo aardig als gisteren. Vandaag werd me pas echt duidelijk hoe zeer het Taiwanese schoolleven verschilt van het Nederlandse. Op dinsdag- en vrijdagochtend is namelijk de ‘morning assembly’. Alle 2700 studenten begaven zich naar het sportveld waar we in nette rijen werden opgesteld. Met onze gezichten gericht op een soort overdekt podium werd eerst het volkslied gezongen en de vlag gehesen. Vervolgens luisterden we naar speeches van het schoolhoofd, leraren en het hoofd van de militaire staf (de ordebewaarders in de school). Ruim 40 minuten stonden we stram in de houding in de brandende zon. Dat kan niet gezond zijn. Met dat zwarte haar moeten de hersenpannen van die Taiwaneesjes haast koken! Opvallend was het salueren naar de vlag en ook het portret van de vader des vaderland dat op het podium hing. Toen de assembly eindelijk voorbij was en de uitwisselingsstudenten bij elkaar kwamen voor onze eerste les Chinese Conversatie waren we alle vier stomverbaasd. Zoiets heb je noch in Nederland noch in Frankrijk, Rusland en Amerika.

Weer terug in het klaslokaal vond ik het best lastig om mijn hoofd bij de lessen te houden. Gelukkig mocht ik mijn tafel aanschuiven bij een aardige klasgenoot. De dag ging zijn gangetje, maar die bedrieglijke rust werd verstoord onder de les Engels. We kregen een songtekst van een liedje waarin woorden ontbraken. Vervolgens kregen we het liedje te horen en moesten we de ontbrekende woorden invullen. Oke, dacht ik, geen probleem, dat doen we ook wel eens op de RSG. Maar wat er niet gebeurt op de RSG is dat na het nakijken de lerares spontaan begint te zingen. En wat er zeker niet gebeurt op de RSG is dat een nietsvermoedende (en overigens toondove) uitwisselingsstudent naar voren wordt geroepen om een even voorgenoemd liedje te gaan zingen. Oh mijn god, een openstaande deur heeft nog nooit zo aanlokkelijk geleken. Ik heb serieus overwogen om keihard weg te rennen. Met die korte beentjes kunnen houden die Taiwaneesjes me toch niet bij, schoot het door mijn hoofd. Toen kwamen gelukkig een heleboel lieve klasgenootjes me redden. Zij offerden zich op om samen met mij het liedje te zingen. Taiwanezen zijn echt engeltjes! Na het zingen ging ik met een rood hoofd terug naar mijn tafel, waar ik veilig kon blijven zitten terwijl de volgende groep ‘vrijwilligers’ naar voren werd geroepen.

Die avond namen mijn gastouders me mee naar een afscheidsfeest van een bedrijf. Volgens hen een typisch Taiwanese aangelegenheid en hun gelijk werd bewezen door veel eten, veel proosten en (daar komt ie…) karaoke! Er was ook een nicht van Lucy, die vertelde dat ze lerares Engels wil worden. Haar Engels was inderdaad erg goed. Het was erg gezellig.

Woensdag
De ochtend begon met een bergwandeling met Secretary Su en de uitwisselingsstudenten. Supergaaf, maar oh wat vermoeiend! De conditie van middelbare Taiwanezen is echt verbazingwekkend. Wij puften en steunden terwijl Secretary Su voor ons uit de berg op rende. Toen we eindelijk boven waren bleek daar een soort trainingsveld te zijn. Hier beoefenden gepensioneerden Taj Tsjie en deden allerlei soorten oefeningen, waarbij ze een ongelooflijke lenigheid aan de dag legden. Ook wij deden een poging voordat we verder liepen. De volgende dag had ik een spierpijn!

In de middag werden Adam en ik opgehaald voor een Rotary vergadering. Als uitwisselingsstudenten gaan we hier eens per maand naartoe. De vergadering vond plaats in een soort hotel, waar we eerst heerlijk gegeten hebben. Met mes en vork, hemels! Daarna volgde een verhaal van een Rotarian en werd ons zeer officieel onze maandelijkse toelage overhandigd.

Weer terug op school was het tijd om ons schooluniform te passen. Ik had me hier erg op verheugd. Ten eerste omdat een schooluniform me erg tijdbesparend lijkt, hoef je niet te bedenken wat je aantrekt. Ten tweede omdat ik hoopte zo wat minder op te vallen. Ik had verwacht dat het passen in vijf minuten gepiept zou zijn, maar dat viel vies tegen. Uit een enorme collectie haalden een mevrouw en haar assistente grote hoeveelheden kleren. Een formeel bloesje en rokje voor de zomer, een formeel lang overhemd en broek voor de winter, een informeel t-shirt en een joggingbroek voor de zomer en een informele joggingbroek voor de winter. Verder nog een trui, een warme jas en een blazer. Op de juiste dagen moet de juiste outfit gedragen worden, waarbij er verschil is tussen formele en informele kleding, zomer- en winterkleding en jongens- en meisjeskleding. Toch niet zo simpel als ik dacht. Nadat er maten waren genomen en ik een aantal dingen had gepast, merkte ik op dat er nog steeds een rokje en een trui in mijn collectie ontbraken. De mevrouw van de kleding sprak niet zo geweldig Engels, maar dit wist ze pijnlijk duidelijk over te brengen: ‘No size.’ Autsj.

Woensdagmiddag had ik stroopwafels meegenomen voor mijn klasgenoten. Wat is dat een fantastisch koekje, echt iedereen vindt het lekker! Na school bleef ik nog even om te helpen met de klasdecoratie. Of in de weg te lopen, ik weet het niet, maar het was in ieder geval gezellig. Voor het thema van de decoraties hadden ze ‘Holland’ gekozen. Ik voel me zeer vereerd.

Om zes uur nam ik met veel hulp van een lieve klasgenoot de bus naar het stadscentrum. Daar haalde mijn gastmoeder me op met zo’n scooter waarvan ze hier miljoenen lijken te hebben. Toen ik achterop zat met de wind door mijn haren voelde ik me een echte Taiwanees!

Donderdag
Op maandag- en donderdagochtend volgen de uitwisselingsstudenten Chinese les op een andere school, maar deze lessen startten pas volgende week donderdag. Daarom bracht ik deze dag door in de klas. Ik was erg trots op mezelf omdat ik mijn eerste gesprekje voerde met de twee doodverlegen jongens die naast me zitten. Ben ik echt zo eng?

Het laatste lesuur bracht ik door in de bibliotheek. Ik probeer daar vooralsnog zo min mogelijk te komen. Eindelijk word ik omringd door rijen en rijen Engelse boeken en nu kan ik ze niet lenen, omdat ik geen schoolpas heb! Wat je noemt een tantaluskwelling! (Jippie, ik wilde dat woord al heel lang eens gebruiken. Mijn leraren klassieke talen zouden vast trots op me zijn .) In de bibliotheek ging ik rustig in een hoekje zitten en toen gebeurde er wel zoiets bizars! Ik zat nog geen vijf minuten of er kwam een verlegen meisje naar me toe, dat me vroeg hoe ik heette. Dit leek een soort startsein voor de andere aanwezigen, want binnen de kortste keren werd ik omringd door wel twintig schattige Taiwaneesjes, die me allemaal aanstaarden en vragen stelden. ‘Where do you come from? How old are you? Do you have a boyfriend? Can we take a picture with you?’ Toen Alice, het meisje uit Frankrijk, bij ons kwam zitten, was het feest helemaal compleet. Zo apart dat we mensen blij kunnen maken, gewoon door uit een ander land te komen.

Vrijdag
Vrijdagochtend namen mijn gastouders me eerst mee voor een boodschap, waardoor ik iets later op school kwam. Daar begon mijn dag met, dit raden jullie nooit, goochellessen! De leraar van de ‘make funny things class’ had Secretary Su aangeboden om ons les te geven in ‘Chinese Magic’. Zo gaaf, ik ben nooit zo’n magisch persoon geweest, maar dit was echt hartstikke leuk. Misschien dat ik mijn ouders en vrienden over een jaar versteld doe staan met mijn goochelvaardigheden!

De rest van de dag op school was hartstikke leuk, de enige domper was eigenlijk dat het bijna weekend was. Gelukkig duurde deze schooldag extra lang, want vandaag trainden Alice en ik voor het eerst mee met het basketbalteam. Die zijn echt vreselijk goed! Mijn zelfvertrouwen liep een flinke deuk op, maar de training was wel hartstikke leuk.

Ik kan me geen mogelijkheid voorstellen waarop mijn eerste schoolweek beter had kunnen zijn. Lieve klasgenoten, toffe lessen en al die nieuwe dingen, maakten dit tot de leukste en interessantste dagen van mijn verblijf in Taiwan!