De vlucht

Vandaag was een vreselijk spannende dag. Ik werd wakker van mijn moeder die binnenkwam onder het motto 'we huilen aan het begin en we huilen aan het einde'. Maar tussendoor had ik ook wel eens een brok in mijn keel.

's Ochtends gingen we nog even naar de tandarts en daarna hebben we de laatste dingen ingepakt. Of beter gezegd ons zorgen gemaakt over dingen die we eventueel niet ingepakt hadden. Vervolgens heerlijk geluncht met roti (met boontjes en eieren van beppe). Mijn moeder is er geloof ik van overtuigd dat als ze mu maar lekker genoeg kookt, ik er straks niet vandoor ga met een Taiwanees.

Om half vier vertrokken we naar het vliegveld. We hadden op internet in-gecheckt en met de bagage liep ook alles volgens plan, dus toen hadden we nog tijd over. Dat was echt apart. Ik zat zo aan te hikken tegen het afscheid, maar na een kopje koffie en wat slenteren bij de winkels was het echt zo ver. Bij de douane moesten we afscheid nemen en ik heb veel gehuild en nog veel meer gezwaaid. Voor mama en mijn zusje Annika was het ook emotioneel. Zodra ik alleen verder liep voelde ik me en heel vrij en ontzettend alleen.Vanaf nu komt het op mij aan en dat is toch wel heel erg eng.

Tijdens de vlucht heb ik vooral geslapen, gelukkig. Ik zat naast een hele aardige vrouw die verder vloog naar Manilla in de Filipijnen. Af en toe besefte ik waar ik heenging en dan zat mijn buik vol kriebels.

Op het vliegveld aangekomen gingen Willianne en ik direct naar het toilet, haha 'om ons op te frissen'. Bettina heeft het er goed ingestampt 'you never get a second chance to make a first impression'. Daarna de bagage opgehaald en toen kwam HET moment.

Doodsbang dat ik niemand zou herkennen, ging ik het hoekje om van het afhaalgedeelte. Onmiddelijk werd ik begroet door een bord met 'Welcome Rianne' en een hele massa mensen. Mijn hostfamily en veel mensen van de Rotary. Ik werd welkom geheten door allemaal lachende mensen en we moesten eerst met zijn allen op de foto. Daarna wilde iedereen ook apart met me op de foto. Ik moest zo lachen toen een meneer op zijn tenen ging staan. Ik ben erg lang hier:).

Vervolgens ging ik met mijn hostfamily naar huis en daar hebben we 's avonds heerlijk gegeten met nog veel meer familie. Iedereen is zo vriendelijk, ik ben helemaal overweldigd. Maar nog niet helemaal 'geland'. Het is onvoorstelbaar dat ik dit schrijf 8000 kilometer weg bij alles en iedereen die ik ken. En de gedachte dat ik mijn ouders elf maanden moet missen is gewoon doodeng.