Highschool in Taiwan - zweet, bloed en urine

Zaterdag was een rustige dag. Eerst heb ik lekker uitgeslapen en daarna uitgebreid ontbeten. Toen huiswerk gemaakt. ‘s Avonds namen mijn gastouders me mee naar een dinner party met Rotarians van een bevriende club. Ik weet niet of ik ooit zal wennen aan dit soort vieringen. De avond was informeel en vrolijk. Maar tegelijkertijd stressvol, want ik zit constant op het puntje van mijn stoel, klaar om op ieder moment op te springen als iemand met me wilde proosten. Behalve veel geproost, werd er ook veel gespeecht. De aanwezigen werden steeds emotioneler, terwijl ze het hoogste woord probeerden te voeren. De aardige mevrouw naast me verklaarde dit als volgt: ‘if you want to speak, you have to drink.’ Het is interessant om de Rotarians hier bij elkaar te zien. Ze zijn echt beste vrienden, die samen praten, lachen, drinken en allerlei activiteiten ondernemen.

Aan het eind van de avond vroegen twee meisjes uit de bediening of ze met me op de foto mochten. Wow, als ik terug kom in Nederland heb ik vast een enorm ego door al die complimentjes en aandacht. Soms voel ik met net een filmster, met al dat zwaaien en foto’s maken. Taiwanezen zijn echt dol op buitenlanders. Heeft iemand nog een leuk Hollands kind met een minderwaardigheidscomplex? Stuur het naar Taiwan, dat is de oplossing! ;)

Zondag nam de zus van mijn gastvader, Lucy en mij mee naar het national park in Taipei. Een prachtig natuurgebied met veel bergen en bebossing. Daar hebben we zwavelputten gezien (en geroken, ik dacht eerst dat de geur van de toiletgebouwen kwam). Zo gaaf! Tussen de rotsen zag je grote gele dampwolken opstijgen en op de rotsen zat een gelige zwavelaanslag. Daarna hebben we een wandeling gemaakt, waarbij we over een pad tussen de bossen liepen onder een soort bladertunnel.

Na de wandeling was er een lunch met de (omvangrijke!) familie van mijn gastvader. Het was erg gezellig en ik heb weer heerlijk gegeten. Ik vraag me af of ik het Taiwanese voedsel ooit zat ga worden. Chinees eten omvat zoveel meer dan ik altijd gedacht heb. Ik eet hier nooit eens Italiaans of Frans, maar dat betekent niet dat de maaltijden eentonig zijn. Er zijn zoveel verschillende gerechten en specialiteiten, het ene nog verrukkelijker dan het andere. Taiwanezen zijn erg creatief als het op eten aankomt en er is altijd een verscheidenheid aan gerechten op tafel. Het doet me denken aan wat ik van mijn audiocursus geleerd heb: ‘Europeanen eten om te leven, maar Aziaten leven om te eten.’

Maandag begon mijn tweede schoolweek. Ik vind het echt heerlijk om naar school te gaan. Het programma voor de exchangers is zo tof en mijn klasgenoten zijn erg aardig. Maar ik vreesde voor de maandagmiddag, omdat ik toen mijn eerste conditietraining van basketbal had. Terecht, zo bleek. De training begon met tien rondjes rennen op de atletiekbaan. Dat is vier kilometer! Na het eerste rondje liep ik al te hijgen en na acht rondjes hardlopen (of misschien is ‘voorthobbelen’ een beter woord) kon ik echt niet meer. En dat was nog maar het begin! De training werd voortgezet in de fitnesszaal, waar verscheidene martelwerktuigen klaar stonden. Buikspieroefeningen, gewichtheffen, trainen van armen en benen. Het hield niet op. Om half acht ging ik volledig bezweet op huis aan en de volgende drie dagen had ik overal spierpijn. Mijn ego heeft een flinke klap gekregen, maar als ik hard genoeg mijn best doe, moet ik wel beter worden. En zelfs als dat niet lukt, krijg ik in ieder geval de kans om mijn Chinese vocabulaire uit te breiden met bruikbare zinnen als: ‘ik kan echt niet meer’ en ‘alles doet pijn’.

Dinsdag en woensdag werden gekenmerkt door een heleboel interessante lessen. Ik had voor de eerste keer kunst, waarbij we een film keken over een wereldberoemde Taiwanese schrijver en tekenaar van kinderboeken: Jimmy Liao. Erg leuk om te zien en godzijdank in het Engels. Op woensdagochtend hebben we weer een bergwandeling gemaakt en daarna kort een tempel bekeken. Daar had ik een voor mij behoorlijk bizarre ervaring. Adam vroeg aan Secretary Su of we foto’s mochten maken in de tempel. Die zei vervolgens dat het geen probleem was, zolang we eerst even naar het altaar gingen om een buiging te maken en het de god te vragen. Ook had ik woensdag voor het eerst kalligrafie. Dat is een partij lastig, maar echt super om te leren.

Donderdag begonnen de lessen Chinees op St. Francis Xavier High School. ’s Ochtends namen mijn gastouders me eerst mee voor ontbijt buiten de deur en leverden me toen af bij de ‘andere school’. Daar hebben de leerlingen eerst kennisgemaakt. Behalve de uitwisselingsstudenten van Yang Ming (Alice, Adam, Victoria en ik) zijn er nog Taylor en Dakota uit de V.S. en Francesca uit Italië. Ik ben wel even geschrokken toen Taylor vertelde dat ze al drie jaar in Taiwan woonde, maar nog steeds niet goed Chinees sprak. Tsja, dan weet zij misschien precies hoe je het NIET aan moet pakken.

Onze lerares Mandarijn, Miss Liang, is erg enthousiast en maakte direct plannen voor uitstapjes met de klas. Ook kregen we allemaal een ‘student-teacher’ toegewezen. Dit zijn studenten Chinees die ons gaan helpen met online teaching. Ik ben zo blij, dit belooft erg leuk en leerzaam te worden.

Om twaalf uur gingen we terug naar Yang Ming, waar een verassing wachtte. Ik was rustig mijn lunch aan het eten toen me het volgende opviel: op de tafel tegenover me stond een rekje reageerbuizen met daarin een gelige vloeistof. Toen ik mijn klasgenoten ongelovig naar de inhoud vroeg, legden ze in (zeer duidelijke) gebarentaal uit dat het urine was. Ik weet niet wat ik vreemder vond, dat er reageerbuizen urine op het bureautje stonden of het feit dat niemand (behalve ik) daarvan opkeek. Vandaag bleken de leerlingen hun medische keuring te hebben. Ik volgde mijn klasgenoten naar de gymzaal waar een hele medische afdeling was opgezet. Daar werden ze gemeten, gewogen, hun gehoor en zicht werden gecheckt, hun tanden werden onderzocht, er werd een röntgenfoto gemaakt, hun ruggengraat werd bekeken en er werd bloed afgenomen. Ook verdwenen de jongens één voor één achter een gordijn, maar wat daar gecheckt werd, blijft vooralsnog een mysterie.

Zelf hoefde ik niet gekeurd te worden. Ik ging slechts mee uit nieuwsgierigheid en om handen vast te houden (en om te lachen om die zogenaamd stoere jongens, die niet tegen bloed blijken te kunnen, zo schattig). Toen de medische keuring voorbij was en we met de klas bij elkaar op de grond zaten, haalde iemand een camera tevoorschijn. Superleuk, een paar spontane foto’s met de klas als aandenken. Maar terug in het lokaal ontaardde dit in een complete fotoshoot waarbij ik op de foto moest met de iedereen, de jongens, de meisjes en aparte groepjes in verscheidene poses (Taiwanezen zijn gek op peacetekens). Zo bizar, waar heb ik al die aandacht aan verdiend? Uitwisselingsstudent zijn in Taiwan is echt een voorrecht.