De inhaalreeks deel 2: Mijn verjaardag
Blijf op de hoogte en volg Rianne
19 November 2012 | Taiwan, Taoyuan City
Over ‘de inhaalreeks’
Het zal niemand zijn ontgaan: mijn blog loopt een beetje achter. Een beetje van om eerlijk te zijn bijna twee maanden. Dit komt ten eerste doordat er heel veel te vertellen is, ten tweede doordat ik niet zo veel tijd heb om dit te vertellen en ten derde omdat ik mezelf niet genoeg onder mijn kont heb geschopt. Maar hoe ga ik nu verder? Ik wil niet stoppen met mijn blog, want ik vind het schrijven (en teruglezen) superleuk. Ook wil ik niet anderhalve maand overslaan, want er zijn zo veel leuke en interessante dingen gebeurd. Het is een optie om gewoon zo door te gaan en steeds te schrijven over dingen die een tijd terug gebeurd zijn, maar dat is voor mij moeilijker om te schrijven en voor jullie minder leuk om te lezen. Daarom zal de komende dagen ‘de inhaalreeks’ op mijn blog verschijnen. Dit zijn de verhalen die jullie nog van me te goed hebben. Ik ga er keihard aan werken om zo de achterstand goed te maken en hoop heel erg snel een ‘100% vers’ verhaal te kunnen plaatsen.
Mijn verjaardag
Mijn laatste dagen als zeventienjarige hadden een enigszins melancholische ondertoon. Ik ben wat je noemt ‘een denkertje’. En soms is dat leuk, maar soms is het verschrikkelijk dat je overal over loopt te malen. Ik weet dat vrouwen zich meestal pas zorgen over hun leeftijd beginnen te maken als ze negenendertig worden, maar zeg nou zelf: achttien is toch stokoud? Ik vind het zo’n naar idee dat mijn kindertijd nu echt voorbij is en dat ik me nu volwassen moet gaan gedragen. Daarbij is het zo raar om mijn achttiende verjaardag zo ver weg van huis te vieren. Zonder mijn Nederlandse vrienden en zonder mijn ‘echte’ familie.
Ik dacht eraan dat ik thuis op de avond voor mijn verjaardag altijd mijn vader en moeder een knuffel geef. Onder het motto: ‘dit is de laatste keer dat je een knuffel krijgt van een zeventienjarige, morgen word je geknuffeld door een achttienjarig meisje’. Toen besefte ik dat de laatste knuffel met mijn ouders als zeventienjarige op het vliegveld was. En dat de volgende keer dat ik ze een knuffel geef, ik niet alleen een jaar ouder ben, maar ook een heel ander persoon.
Alles bij elkaar zat ik een beetje tegen mijn verjaardag aan te hikken, maar toen ik 26 september naar huis liep, had ik wat je noemt een ‘eurekamoment’. Ik dacht aan mijn ‘kindertijd’. De tijd op de middelbare school, de vrienden die ik heb gemaakt, de domme dingen die ik heb gedaan, de successen die ik behaald heb en de toptijd die ik gehad heb. Aan hoe ik wat betreft school keihard heb gewerkt en uiteindelijk alles heb gekregen wat ik wilde. Ik dacht aan hoe al die dingen me geleid hebben naar waar ik nu ben: naar Taiwan, voor een heel jaar, in mijn eentje, naar de kans van mijn leven. Ik besefte dat volwassen worden voor mij verdrietig is, omdat ik bang ben het geluk van mijn kindertijd achter te laten. Maar toen besefte ik dat ik ontzettend gelukkig ben met hoe ik mijn kindertijd geleefd heb en met wat ik in die tijd bereikt heb. Ik besloot dat als ik op deze manier doorga, ik mijn leven als volwassene ook fantastisch kan maken.
En toen opeens was het de grote dag: 27 september 2012, mijn 18de verjaardag. Deze begon niet zo vrolijk. ’s Ochtends opende ik het cadeautje en las ik de kaart die mijn moeder in mijn koffer had gestopt met het opschrift ‘voor Rianne op je 18de verjaardag’. Op de kaart hadden mijn moeder, vader, broer en zusje allemaal een verhaaltje geschreven op de dag van mijn vertrek. Veel te lief natuurlijk, dus de dag begon met tranen. Daarom kwam ik die donderdagochtend met een rood behuild gezicht bij mijn Chinese klas aan. En nou dit verzin je gewoon niet, daar was dus een cameraploeg! Die dag was de ‘officiële opening’ van de Chinese klas op St. Xavier High School. Het begin van de les werd dus bijgewoond door allemaal officiële persoonlijkheden en wel vijftien mensen met camera’s die als een dolle foto’s aan het maken waren. Dat heb ik weer!
Gelukkig duurde de opening niet zo lang en hadden we al snel de klas weer voor onszelf. Vanaf dat moment werd de dag steeds leuker. Eerst werd er (in Chinees, Engels, Frans en Russisch) ‘happy birthday’ gezongen. Zo lief en vervolgens gaven de leraren en de exchangers me allemaal schattige kaartjes. Toen hebben Victoria en ik een stukje verjaardagstaart gedeeld, aangezien zij op 28 september 16 wordt. De ochtend was ontzettend gezellig en met een veel beter humeur ging ik ’s middags naar Yang Ming. Daar op school werd mijn verjaardag echt fantastisch.
Mijn klasgenoten gaven me foto’s van ons met op de achterkant lieve verhaaltjes, althans dat neem ik aan, want de verhaaltjes zijn in het Chinees. Ik kan niet wachten tot ik het kan lezen en ik vind het zo super, want dit zullen later zulke fantastische herinneringen zijn. Om drie uur zat ik nietsvermoedend aan mijn tafel, superblij te zijn met al die kaartjes. Toen uit het niets mijn mentor binnenkwam met snacks, frisdrank en pizza. Tijdens de Engelse les werd er voor mij een verjaardagsfeestje gehouden! Mijn klasgenoten hebben voor me gezongen. Daarna moest ik totaal overdonderd een speech houden en mocht ik drie wensen doen. We hebben met zijn allen pizza gegeten en toen kwamen mijn vriendinnen met allemaal lieve cadeautjes. Het liefste en vreemdste was nog wel dat er mensen, die ik maar één keer ontmoet had, naar me toe kwamen en me cadeautjes gaven.
Net toen ik dacht dat de dag niet meer beter kon, klopte er een leerling op het raam: of ik even naar buiten wilde komen. Ik liep de klas uit en daar stonden Adam, Alice en Victoria, met een taart en een menigte mensen om weer ‘happy birthday’ te zingen. Ik was echt compleet verrast! Het was zo ontzettend lief.
Om vijf uur kwamen de exchangers naar mijn klas en daar hebben we samen met mijn klasgenoten die konden blijven de taart opgegeten. Daarna heb ik gebasketbald en toen ik die avond laat thuiskwam heeft mijn gastfamilie toch ook mijn verjaardag gevierd. We hebben met zijn allen uitgebreid gegeten met onder andere varkenspootjes. Dit wordt in Taiwan traditioneel gegeten met verjaardagen, omdat varkenspoten geluk brengen. Echt hartstikke lekker. Na het eten heeft mijn gastfamilie voor me gezongen. Toen hebben we nog taart gegeten en heb ik cadeautjes gekregen. Het leukste vond ik dat mijn gastzus Lucy zelf een kaartje voor me gemaakt had.
’s Avonds heb ik nog even met mijn ouders en zusje geskypt. Dat was de tweede keer dat we skypen sinds ik in Taiwan ben en het was zo gezellig. Echt heerlijk om ze toch nog eventjes te zien op deze dag. Ook stuurden ze me een filmpje waarin ze ‘happy birthday’ zongen, dat was toch wel de mooiste: lekker in het Nederlands. Na de skypesessie viel ik uitgeput in bed en dacht ik aan hoe ik me deze dag later zal herinneren. Mijn verjaardag in Taiwan was veelbewogen, heel erg leuk, verassend, emotioneel, ontzettend bijzonder en een dag die ik nooit zal vergeten.
Het zal niemand zijn ontgaan: mijn blog loopt een beetje achter. Een beetje van om eerlijk te zijn bijna twee maanden. Dit komt ten eerste doordat er heel veel te vertellen is, ten tweede doordat ik niet zo veel tijd heb om dit te vertellen en ten derde omdat ik mezelf niet genoeg onder mijn kont heb geschopt. Maar hoe ga ik nu verder? Ik wil niet stoppen met mijn blog, want ik vind het schrijven (en teruglezen) superleuk. Ook wil ik niet anderhalve maand overslaan, want er zijn zo veel leuke en interessante dingen gebeurd. Het is een optie om gewoon zo door te gaan en steeds te schrijven over dingen die een tijd terug gebeurd zijn, maar dat is voor mij moeilijker om te schrijven en voor jullie minder leuk om te lezen. Daarom zal de komende dagen ‘de inhaalreeks’ op mijn blog verschijnen. Dit zijn de verhalen die jullie nog van me te goed hebben. Ik ga er keihard aan werken om zo de achterstand goed te maken en hoop heel erg snel een ‘100% vers’ verhaal te kunnen plaatsen.
Mijn verjaardag
Mijn laatste dagen als zeventienjarige hadden een enigszins melancholische ondertoon. Ik ben wat je noemt ‘een denkertje’. En soms is dat leuk, maar soms is het verschrikkelijk dat je overal over loopt te malen. Ik weet dat vrouwen zich meestal pas zorgen over hun leeftijd beginnen te maken als ze negenendertig worden, maar zeg nou zelf: achttien is toch stokoud? Ik vind het zo’n naar idee dat mijn kindertijd nu echt voorbij is en dat ik me nu volwassen moet gaan gedragen. Daarbij is het zo raar om mijn achttiende verjaardag zo ver weg van huis te vieren. Zonder mijn Nederlandse vrienden en zonder mijn ‘echte’ familie.
Ik dacht eraan dat ik thuis op de avond voor mijn verjaardag altijd mijn vader en moeder een knuffel geef. Onder het motto: ‘dit is de laatste keer dat je een knuffel krijgt van een zeventienjarige, morgen word je geknuffeld door een achttienjarig meisje’. Toen besefte ik dat de laatste knuffel met mijn ouders als zeventienjarige op het vliegveld was. En dat de volgende keer dat ik ze een knuffel geef, ik niet alleen een jaar ouder ben, maar ook een heel ander persoon.
Alles bij elkaar zat ik een beetje tegen mijn verjaardag aan te hikken, maar toen ik 26 september naar huis liep, had ik wat je noemt een ‘eurekamoment’. Ik dacht aan mijn ‘kindertijd’. De tijd op de middelbare school, de vrienden die ik heb gemaakt, de domme dingen die ik heb gedaan, de successen die ik behaald heb en de toptijd die ik gehad heb. Aan hoe ik wat betreft school keihard heb gewerkt en uiteindelijk alles heb gekregen wat ik wilde. Ik dacht aan hoe al die dingen me geleid hebben naar waar ik nu ben: naar Taiwan, voor een heel jaar, in mijn eentje, naar de kans van mijn leven. Ik besefte dat volwassen worden voor mij verdrietig is, omdat ik bang ben het geluk van mijn kindertijd achter te laten. Maar toen besefte ik dat ik ontzettend gelukkig ben met hoe ik mijn kindertijd geleefd heb en met wat ik in die tijd bereikt heb. Ik besloot dat als ik op deze manier doorga, ik mijn leven als volwassene ook fantastisch kan maken.
En toen opeens was het de grote dag: 27 september 2012, mijn 18de verjaardag. Deze begon niet zo vrolijk. ’s Ochtends opende ik het cadeautje en las ik de kaart die mijn moeder in mijn koffer had gestopt met het opschrift ‘voor Rianne op je 18de verjaardag’. Op de kaart hadden mijn moeder, vader, broer en zusje allemaal een verhaaltje geschreven op de dag van mijn vertrek. Veel te lief natuurlijk, dus de dag begon met tranen. Daarom kwam ik die donderdagochtend met een rood behuild gezicht bij mijn Chinese klas aan. En nou dit verzin je gewoon niet, daar was dus een cameraploeg! Die dag was de ‘officiële opening’ van de Chinese klas op St. Xavier High School. Het begin van de les werd dus bijgewoond door allemaal officiële persoonlijkheden en wel vijftien mensen met camera’s die als een dolle foto’s aan het maken waren. Dat heb ik weer!
Gelukkig duurde de opening niet zo lang en hadden we al snel de klas weer voor onszelf. Vanaf dat moment werd de dag steeds leuker. Eerst werd er (in Chinees, Engels, Frans en Russisch) ‘happy birthday’ gezongen. Zo lief en vervolgens gaven de leraren en de exchangers me allemaal schattige kaartjes. Toen hebben Victoria en ik een stukje verjaardagstaart gedeeld, aangezien zij op 28 september 16 wordt. De ochtend was ontzettend gezellig en met een veel beter humeur ging ik ’s middags naar Yang Ming. Daar op school werd mijn verjaardag echt fantastisch.
Mijn klasgenoten gaven me foto’s van ons met op de achterkant lieve verhaaltjes, althans dat neem ik aan, want de verhaaltjes zijn in het Chinees. Ik kan niet wachten tot ik het kan lezen en ik vind het zo super, want dit zullen later zulke fantastische herinneringen zijn. Om drie uur zat ik nietsvermoedend aan mijn tafel, superblij te zijn met al die kaartjes. Toen uit het niets mijn mentor binnenkwam met snacks, frisdrank en pizza. Tijdens de Engelse les werd er voor mij een verjaardagsfeestje gehouden! Mijn klasgenoten hebben voor me gezongen. Daarna moest ik totaal overdonderd een speech houden en mocht ik drie wensen doen. We hebben met zijn allen pizza gegeten en toen kwamen mijn vriendinnen met allemaal lieve cadeautjes. Het liefste en vreemdste was nog wel dat er mensen, die ik maar één keer ontmoet had, naar me toe kwamen en me cadeautjes gaven.
Net toen ik dacht dat de dag niet meer beter kon, klopte er een leerling op het raam: of ik even naar buiten wilde komen. Ik liep de klas uit en daar stonden Adam, Alice en Victoria, met een taart en een menigte mensen om weer ‘happy birthday’ te zingen. Ik was echt compleet verrast! Het was zo ontzettend lief.
Om vijf uur kwamen de exchangers naar mijn klas en daar hebben we samen met mijn klasgenoten die konden blijven de taart opgegeten. Daarna heb ik gebasketbald en toen ik die avond laat thuiskwam heeft mijn gastfamilie toch ook mijn verjaardag gevierd. We hebben met zijn allen uitgebreid gegeten met onder andere varkenspootjes. Dit wordt in Taiwan traditioneel gegeten met verjaardagen, omdat varkenspoten geluk brengen. Echt hartstikke lekker. Na het eten heeft mijn gastfamilie voor me gezongen. Toen hebben we nog taart gegeten en heb ik cadeautjes gekregen. Het leukste vond ik dat mijn gastzus Lucy zelf een kaartje voor me gemaakt had.
’s Avonds heb ik nog even met mijn ouders en zusje geskypt. Dat was de tweede keer dat we skypen sinds ik in Taiwan ben en het was zo gezellig. Echt heerlijk om ze toch nog eventjes te zien op deze dag. Ook stuurden ze me een filmpje waarin ze ‘happy birthday’ zongen, dat was toch wel de mooiste: lekker in het Nederlands. Na de skypesessie viel ik uitgeput in bed en dacht ik aan hoe ik me deze dag later zal herinneren. Mijn verjaardag in Taiwan was veelbewogen, heel erg leuk, verassend, emotioneel, ontzettend bijzonder en een dag die ik nooit zal vergeten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
