De inhaalreeks deel 5: Een week van post en zingen
Blijf op de hoogte en volg Rianne
12 December 2012 | Taiwan, Taoyuan City
Over ‘de inhaalreeks’
Het zal niemand zijn ontgaan: mijn blog loopt een beetje achter. Een beetje van om eerlijk te zijn bijna twee maanden. Dit komt ten eerste doordat er heel veel te vertellen is, ten tweede doordat ik niet zo veel tijd heb om dit te vertellen en ten derde omdat ik mezelf niet genoeg onder mijn kont heb geschopt. Maar hoe ga ik nu verder? Ik wil niet stoppen met mijn blog, want ik vind het schrijven (en teruglezen) superleuk. Ook wil ik niet anderhalve maand overslaan, want er zijn zo veel leuke en interessante dingen gebeurd. Het is een optie om gewoon zo door te gaan en steeds te schrijven over dingen die een tijd terug gebeurd zijn, maar dat is voor mij moeilijker om te schrijven en voor jullie minder leuk om te lezen. Daarom zal de komende dagen ‘de inhaalreeks’ op mijn blog verschijnen. Dit zijn de verhalen die jullie nog van me te goed hebben. Ik ga er keihard aan werken om zo de achterstand goed te maken en hoop heel erg snel een ‘100% vers’ verhaal te kunnen plaatsen.
Een week van post en zingen
Dinsdag 11 oktober het zevende uur werd door mij gevreesd. Dit uur heb ik muziekles met mijn klasgenoten. Normaal vind ik dat harstikke leuk. Het is lekker sociaal en af en toe komt er een Engels liedje voorbij, maar dit keer werd de klas getest op ‘het schoollied’. De school heeft een eigen lied, wat wordt gezongen bij officiële gelegenheden. Iedere scholier moet dit lied uit zijn hoofd kennen. Mijn muzieklerares is heel aardig en ze zei dat ik zelf mocht kiezen of ik de test wel of niet wilde doen, maar ik wil niet dat er steeds maar uitzonderingen voor me gemaakt worden. Dat voelt niet eerlijk tegenover mijn klasgenoten. Dus heb ik een poging gedaan het lied in mijn hoofd te stampen. Niet zo makkelijk, want 1. Ik ben amuzikaal en 2. Het lied was in het Chinees. De muziekles begon en ik was ontzettend zenuwachtig. Een voor een moesten de leerlingen naar voren komen om het lied te zingen en lang niet iedereen was erin geslaagd de tekst te onthouden. Ik was als allerlaatste aan de beurt. Daar stond ik dan: in mijn uppie tegenover 46 Taiwaneesjes. Ik begon met een diepe zucht en de uitspraak ‘stupid Chinese’ en deed een poging het lied te zingen. Dat ging best goed. Een zin was ik vergeten en die heb ik ‘gelalalaad’ en ik heb het vast niet allemaal goed uitgesproken (ik hoop dat het geen scheldwoorden waren), maar mijn klasgenoten vonden het super en gaven me een staande ovatie. Dat is precies wat ik wilde. Ik wil niet dat mijn klasgenoten me aardig vinden alleen omdat ik een buitenlander ben (in Taiwan worden ‘wai guo ren’ (buitenlanders) automatisch als cool en interessant beschouwd) en ik wil niet steeds speciaal behandeld worden. Ik ben hier gekomen om het leven van een Taiwanese scholier te ervaren en ik wil echt deel uitmaken van mijn klas.
Woensdag hadden Adam en ik onze tweede Rotary-bijeenkomst. Korte samenvatting: lekker gegeten, niets begrepen van wat er gezegd werd en constant gestrest of we niet iets verkeerd deden. Rotarybijeenkomsten in Taiwan zijn erg formeel. Aan de muren van de vergaderruimte hangen verscheidene Rotary-vaandels, aan het begin van de vergadering wordt het ‘Rotarylied’ gezongen (niet erg verbazend met al die karaoke, maar blijkbaar houden Taiwanezen erg van liedjes zingen) en er worden heel veel foto’s gemaakt. Ook worden iedere week de jarigen naar voren geroepen, die dan een cadeautje overhandigd krijgen van de Clubpresident of, als het om de vrouw van een Rotarian gaat, van de vrouw van de Clubpresident. Vervolgens worden er een grote ‘vraagtekenkaars’ aangestoken op een verjaardagstaart en wordt er ‘happy birthday’ gezongen. Dan komen verscheidene mensen naar voren met een mededeling. Na al die formaliteiten wordt er door een Rotarian of gast een toespraak gehouden. Dit keer ging de het over hoe je succesvol moet worden als je aan het begin van je carrière staat. Een beetje jammer. Voor de meeste aanwezigen kwam de speech een te laat en voor Adam en mij, die er wat aan zouden kunnen hebben, was het Chinees niet te verstaan.
Deze week, van vrijdag tot volgende woensdag, zijn mijn gastouders in China voor golfen en sightseeing. Heel toevallig, net op de avond dat mijn gastouders vertrokken, arriveerde een verjaardagspakketje van mijn echte ouders. Superlief! Ik heb het pakket uitgepakt onder het toeziend oog van Dini en mijn lieve gastzus Lucy. Mijn moeder had een doos volgestopt met boeken, T-shirts, hagelslag, muisjes, pepernoten en vooral heel veel drop! Ik ben er zo blij mee. Heerlijk om Nederlandse dingen te eten. Ook was er een verjaardagskaart aangekomen van tante Jantje. Zo aardig en echt heerlijk om bericht te krijgen van het thuisfront.
Die zaterdag hadden we een erg leuke activiteit met Miss Liang. Zij is onze Chinese lerares. We noemen haar ‘Liang lau shi’ en ik heb ontzettend veel bewondering voor haar. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo door en door aardig en optimistisch is. Zij heeft zoveel voor ons over, neemt allerlei initiatieven en lijkt het oprecht leuk te vinden om met ons op stap te gaan. Ze is een heel bijzondere persoon. Tien uur ’s morgens kwam onze Chinese klas samen op het station. Het was een stralende zonnige dag. Na twee uur, eerst in de trein en toen met de bus, kwamen we aan bij een school. Op het schoolterrein was een soortement kunstmarkt met een heleboel stands. Hier hebben we allerlei dingetjes gemaakt en uitgeprobeerd. Door alle stands langs te gaan en daar opdrachten te voltooien (bijvoorbeeld: maak een kraal, bestempel een boekenlegger, leer een ritme op een Chinese trommel) konden we een gratis lunch verdienen. Die lunch bestond uit bonnen die we op een marktje konden inwisselen voor allerlei Taiwanese specialiteiten. We hebben onder andere ‘fried chicken’, ‘stinky tofu’, ‘fried squid’ en een heleboel koekjes gegeten. Na de heerlijke lunch hebben we nog hele tijd zitten kletsen over cultuurverschillen en de Taiwanese mentaliteit. Veel te interessant, want toen we op ons horloge keken, bleek dat we een groot deel van het programma gemist hadden. Dit was echter geen probleem. We zijn met de bus naar de stad gegaan en zijn naar de night market gegaan. Het was heel druk, de sfeer was heel gaaf en het eten was heerlijk. Vervolgens hebben we een tempel bekeken. Dit was erg interessant, omdat Miss Liang van alles kon vertellen over de goden en gebruiken in de tempel. Aan het eind van de avond gingen we nog even terug naar het feestterrein voor een stukje musical. Ook al begrepen we weinig van het verhaal, het was leuk om te zien. Toen alweer naar huis en op de terugweg lekker nagepraat. Ik heb zoveel plezier en goede gesprekken gehad met Miss Liang en de mensen van mijn Chinese klas. En het was heerlijk om buiten te zijn en eens totaal andere dingen te doen en te bekijken. Dit was wederom een topdag!
Het zal niemand zijn ontgaan: mijn blog loopt een beetje achter. Een beetje van om eerlijk te zijn bijna twee maanden. Dit komt ten eerste doordat er heel veel te vertellen is, ten tweede doordat ik niet zo veel tijd heb om dit te vertellen en ten derde omdat ik mezelf niet genoeg onder mijn kont heb geschopt. Maar hoe ga ik nu verder? Ik wil niet stoppen met mijn blog, want ik vind het schrijven (en teruglezen) superleuk. Ook wil ik niet anderhalve maand overslaan, want er zijn zo veel leuke en interessante dingen gebeurd. Het is een optie om gewoon zo door te gaan en steeds te schrijven over dingen die een tijd terug gebeurd zijn, maar dat is voor mij moeilijker om te schrijven en voor jullie minder leuk om te lezen. Daarom zal de komende dagen ‘de inhaalreeks’ op mijn blog verschijnen. Dit zijn de verhalen die jullie nog van me te goed hebben. Ik ga er keihard aan werken om zo de achterstand goed te maken en hoop heel erg snel een ‘100% vers’ verhaal te kunnen plaatsen.
Een week van post en zingen
Dinsdag 11 oktober het zevende uur werd door mij gevreesd. Dit uur heb ik muziekles met mijn klasgenoten. Normaal vind ik dat harstikke leuk. Het is lekker sociaal en af en toe komt er een Engels liedje voorbij, maar dit keer werd de klas getest op ‘het schoollied’. De school heeft een eigen lied, wat wordt gezongen bij officiële gelegenheden. Iedere scholier moet dit lied uit zijn hoofd kennen. Mijn muzieklerares is heel aardig en ze zei dat ik zelf mocht kiezen of ik de test wel of niet wilde doen, maar ik wil niet dat er steeds maar uitzonderingen voor me gemaakt worden. Dat voelt niet eerlijk tegenover mijn klasgenoten. Dus heb ik een poging gedaan het lied in mijn hoofd te stampen. Niet zo makkelijk, want 1. Ik ben amuzikaal en 2. Het lied was in het Chinees. De muziekles begon en ik was ontzettend zenuwachtig. Een voor een moesten de leerlingen naar voren komen om het lied te zingen en lang niet iedereen was erin geslaagd de tekst te onthouden. Ik was als allerlaatste aan de beurt. Daar stond ik dan: in mijn uppie tegenover 46 Taiwaneesjes. Ik begon met een diepe zucht en de uitspraak ‘stupid Chinese’ en deed een poging het lied te zingen. Dat ging best goed. Een zin was ik vergeten en die heb ik ‘gelalalaad’ en ik heb het vast niet allemaal goed uitgesproken (ik hoop dat het geen scheldwoorden waren), maar mijn klasgenoten vonden het super en gaven me een staande ovatie. Dat is precies wat ik wilde. Ik wil niet dat mijn klasgenoten me aardig vinden alleen omdat ik een buitenlander ben (in Taiwan worden ‘wai guo ren’ (buitenlanders) automatisch als cool en interessant beschouwd) en ik wil niet steeds speciaal behandeld worden. Ik ben hier gekomen om het leven van een Taiwanese scholier te ervaren en ik wil echt deel uitmaken van mijn klas.
Woensdag hadden Adam en ik onze tweede Rotary-bijeenkomst. Korte samenvatting: lekker gegeten, niets begrepen van wat er gezegd werd en constant gestrest of we niet iets verkeerd deden. Rotarybijeenkomsten in Taiwan zijn erg formeel. Aan de muren van de vergaderruimte hangen verscheidene Rotary-vaandels, aan het begin van de vergadering wordt het ‘Rotarylied’ gezongen (niet erg verbazend met al die karaoke, maar blijkbaar houden Taiwanezen erg van liedjes zingen) en er worden heel veel foto’s gemaakt. Ook worden iedere week de jarigen naar voren geroepen, die dan een cadeautje overhandigd krijgen van de Clubpresident of, als het om de vrouw van een Rotarian gaat, van de vrouw van de Clubpresident. Vervolgens worden er een grote ‘vraagtekenkaars’ aangestoken op een verjaardagstaart en wordt er ‘happy birthday’ gezongen. Dan komen verscheidene mensen naar voren met een mededeling. Na al die formaliteiten wordt er door een Rotarian of gast een toespraak gehouden. Dit keer ging de het over hoe je succesvol moet worden als je aan het begin van je carrière staat. Een beetje jammer. Voor de meeste aanwezigen kwam de speech een te laat en voor Adam en mij, die er wat aan zouden kunnen hebben, was het Chinees niet te verstaan.
Deze week, van vrijdag tot volgende woensdag, zijn mijn gastouders in China voor golfen en sightseeing. Heel toevallig, net op de avond dat mijn gastouders vertrokken, arriveerde een verjaardagspakketje van mijn echte ouders. Superlief! Ik heb het pakket uitgepakt onder het toeziend oog van Dini en mijn lieve gastzus Lucy. Mijn moeder had een doos volgestopt met boeken, T-shirts, hagelslag, muisjes, pepernoten en vooral heel veel drop! Ik ben er zo blij mee. Heerlijk om Nederlandse dingen te eten. Ook was er een verjaardagskaart aangekomen van tante Jantje. Zo aardig en echt heerlijk om bericht te krijgen van het thuisfront.
Die zaterdag hadden we een erg leuke activiteit met Miss Liang. Zij is onze Chinese lerares. We noemen haar ‘Liang lau shi’ en ik heb ontzettend veel bewondering voor haar. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo door en door aardig en optimistisch is. Zij heeft zoveel voor ons over, neemt allerlei initiatieven en lijkt het oprecht leuk te vinden om met ons op stap te gaan. Ze is een heel bijzondere persoon. Tien uur ’s morgens kwam onze Chinese klas samen op het station. Het was een stralende zonnige dag. Na twee uur, eerst in de trein en toen met de bus, kwamen we aan bij een school. Op het schoolterrein was een soortement kunstmarkt met een heleboel stands. Hier hebben we allerlei dingetjes gemaakt en uitgeprobeerd. Door alle stands langs te gaan en daar opdrachten te voltooien (bijvoorbeeld: maak een kraal, bestempel een boekenlegger, leer een ritme op een Chinese trommel) konden we een gratis lunch verdienen. Die lunch bestond uit bonnen die we op een marktje konden inwisselen voor allerlei Taiwanese specialiteiten. We hebben onder andere ‘fried chicken’, ‘stinky tofu’, ‘fried squid’ en een heleboel koekjes gegeten. Na de heerlijke lunch hebben we nog hele tijd zitten kletsen over cultuurverschillen en de Taiwanese mentaliteit. Veel te interessant, want toen we op ons horloge keken, bleek dat we een groot deel van het programma gemist hadden. Dit was echter geen probleem. We zijn met de bus naar de stad gegaan en zijn naar de night market gegaan. Het was heel druk, de sfeer was heel gaaf en het eten was heerlijk. Vervolgens hebben we een tempel bekeken. Dit was erg interessant, omdat Miss Liang van alles kon vertellen over de goden en gebruiken in de tempel. Aan het eind van de avond gingen we nog even terug naar het feestterrein voor een stukje musical. Ook al begrepen we weinig van het verhaal, het was leuk om te zien. Toen alweer naar huis en op de terugweg lekker nagepraat. Ik heb zoveel plezier en goede gesprekken gehad met Miss Liang en de mensen van mijn Chinese klas. En het was heerlijk om buiten te zijn en eens totaal andere dingen te doen en te bekijken. Dit was wederom een topdag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
