Westers Nieuwjaar in het Oosten

Ongelooflijk dat het alweer 2013 is. Dat betekent niet alleen: alweer een jaar voorbij. Maar ook: al vier maanden voorbij. Ik kwam aan in Taiwan op 23 augustus en sindsdien is de tijd voorbijgevlogen. Vier maanden van Chinees leren, nieuwe plaatsen zien, vrienden maken, highschool volgen en een andere cultuur ontdekken. Het is eng hoe snel de tijd gaat. Van dat ‘bijna een jaar’ zijn nu nog zes maanden over. Over een halfjaartje kom ik alweer naar huis. Die gedachte maakt me nog vastberadener om van deze tijd te genieten.

De laatste dagen van 2012 zaten vol met leuke dingen. Zaterdag 29 december ben ik met Alice, een hele vrolijke, aardige en koppige uitwisselingsstudent uit Frankrijk, en Yen Hui, mijn klasgenoot en één van mijn favoriete personen in Taiwan, naar het restaurant geweest waar Yen Hui in de bediening werkt. (Het komt niet vaak voor dat Taiwanese jongeren een bijbaantje hebben. De reden is dat ze het veel te druk hebben met school. Door de enorme lading huiswerk, iedere dag toetsen en de cramschools waar bijna al mijn klasgenoten na school of in het weekend naartoe gaan, blijft er geen tijd voor een baantje over. Een vakantiebaantje is ook lastig. Zowel in de winter als in de zomer hebben de scholieren 4 weken vakantie, maar daarvan moeten ze wel twee weken naar school. Cultureschock!) Eerst heeft Yen Hui ons laten zien waar ze woont. We hebben wat rondgelopen door straten en kleine parken. Daarna hebben we pasta gegeten in ‘haar’ restaurant. Erg lekker en haar collega’s waren ontzettend aardig.

Na de lunch hebben Alice en ik een soort scenic route teruggelopen, langs veel winkeltjes, standjes en parken. Die dag was het fantastisch weer, ongelooflijk: december met 30 graden en palmbomen. De rest van de middag hebben we heerlijk in het zonnetje gelegen in een parkje, met ons Chinese huiswerk en zeer Europese Kinderchocolade. Wij lagen rustig te zonnen, kwam er opeens een man in een rode jurk voorbijrennen. Toen zeiden wij nog: dit is vast een normale joggingoutfit in Taiwan, cultuurverschil he? Maar er bleek een red-dressrun plaats te vinden, compleet met kerstman en een onverklaarbare hoeveelheid buitenlanders.

Om 16.00 uur moest ik thuis zijn, omdat ik met mijn gastouders naar een Rotary-dinnerparty ging. Dit vond plaats op een golfclub waar mijn gastvader die dag mee had gedaan aan een competitie. Echt een prachtige locatie voor een golfbaan, overal palmbomen en op de achtergrond een berglandschap. (Ik moest onwillekeurig denken: als mijn ouders ooit naar Taiwan komen, moet mijn gastvader mijn echte pappa maar uitnodigen voor een potje golfen.) Die avond bracht de Taiwanese cultuur me zowel goede als slechte dingen. De goede dingen kwamen in de vorm van verrukkelijk eten en aardige mensen. Met de slechte dingen doel ik op de non-stopkaraoke op top-volume waarmee de hele avond gevuld was. In cultureel opzicht natuurlijk ontzettend interessant, maar voor de rest oorverdovend en vooral: angstaanjagend! Want er wordt natuurlijk door iedereen verwacht dat de buitenlander ook een liedje zingt. Niet mijn idee van ‘good times’: een Chinees kinderliedje met karaoke zingen voor een hele troep Taiwanese volwassenen. Gelukkig werd ik bijgestaan door Catherine Lee, een superaardige Taiwanese van mijn leeftijd, die ook op de dinnerparty was. Zij is in Taiwan naar American Highschool geweest en studeert nu aan een Artschool in de Verenigde Staten. Haar Engels was perfect en het was ontzettend interessant om met haar te praten. Het was echt een hele leuke avond.

Zondag hebben Alice en ik ’s ochtends huiswerk gemaakt in onze favoriete coffeeshop. Daarna gingen we naar mijn huis voor lunch en om koekjes te bakken. Was erg leuk, maar oh wat mis ik het gemak van een goedwerkende oven, een enorme hoeveelheid bakschalen en ingrediënten van thuis. Je kan nog geen Hollandse appeltaart bakken als je niet beschikt over vanillesuiker, kaneel en een bakschaal. Alice ging om een uur of vier naar huis en toen heb ik lekker (en cultureel zeer verantwoord) een middagdutje gedaan. Wakker geworden voor het avondeten en daarna ben ik met Dini op stap geweest.

Eerst gingen we naar het kantoor van mijn gastouders om avondeten (en koekjes) te brengen naar mijn gastzus Lucy. In verband met Nieuwjaar hebben we vier dagen vrij van school. In Nederland zou dat betekenen: uitslapen, uitgaan, niksen en leuke dingen doen. Maar Lucy heeft de gelegenheid aangegrepen om zichzelf voor vier dagen op te sluiten in het kantoor van mijn gastouders om te leren voor ‘the big test’. Op 27 januari doen alle leerlingen in het derde jaar van Senior High School een belangrijke test. De score bepaalt naar welke universiteit je gaat. In Taiwan zijn 150-200 universiteiten en zo’n 2/3 van alle highschoolleerlingen gaat naar de universiteit. (Ter vergelijking: Nederland telt 21 universiteiten en daar gaat zo’n 20% van de highschoolleerlingen naartoe.) Het gevolg van dit enorme aantal universiteiten is dat niet alle universiteiten even goed zijn. Daarom is de test zo belangrijk: hoe hoger je testscore, hoe beter je universiteit. Doordat er zo veel leerlingen naar de universiteit willen, is de competitie erg hoog. Er wordt veel druk gelegd op de tieners door de ouders, leraren en henzelf.

Nadat Lucy had gegeten en we met zijn drieën een stukje van Breaking Dawn part 1 (het populaire vierde deel van de Twilight-serie) op tv hadden gekeken. (Erg interessant, want tot mijn verbijstering hadden ze de (zeer onschuldige) seksscène uit de film gehaald. Geen grap! Ik heb me doodgelachen.) Toen zijn Dini en ik de stad ingegaan om wat winkels te bekijken. Lekker rondgewandeld en we hebben een supermarkt gevonden met bakingrediënten. Ik ben nog nooit zo blij geweest met bakpoeder en een zakje vanillesuiker.

En toen, veel te snel, was het de allerlaatste dag van het jaar. Om elf uur hadden Alice, Adam en mijn gastfamilie zich in ons huis verzameld en gingen we op weg naar Taipei. Daar hebben mijn gastouders familie, waar we de dag door zouden brengen en ’s avonds het wereldberoemde vuurwerk van Taipei 101 zouden bekijken. Het ex-hoogste gebouw ter wereld. De familieleden waren superaardig en gaven ons uitgebreide instructies, telefoonnummers en een kaart mee, zodat we op eigen houtje Taipei konden verkennen. Het was een fantastische dag. Overdag hebben we door de straten en parken gelopen, beroemde gebouwen gezien, winkeltjes bekeken, Taiwanese snacks gegeten, over marktjes gelopen en Taipei 101 vanuit alle hoeken kunnen bewonderen. Toen het langzaam donkerder begon te worden en de verlichting van Taipei 101 een steeds helderder contrast vormde met de nachtlucht, was het tijd om terug te gaan voor het avondeten. In het huis hadden zich enorm veel familieleden verzameld en daar hebben we genoten van het avondeten en van het observeren van Taiwanese cultuur in de vorm van karaoke en shotjes doen.

We hebben heel veel gelachen en gepraat en toen weer naar buiten om het grote concert te bekijken dat om zeven uur begon. Was erg leuk, maar niet omdat de muziek zo goed was. Meer omdat de muziek zo slecht was! Fantastisch om een massa Taiwanezen enorm te zien genieten van acts die vanuit Westers oogpunt ronduit belachelijk zijn. Slechte muziek, matige zangers, maar wat een show maakten ze ervan met hun twintig achtergronddansers, vuurwerk, dansjes en belachelijke outfits. We brachten de avond door met luisteren naar de (bij gebrek aan een beter woord) muziek, snacken, rondlopen, foto’s maken en goede voornemens opstellen. Hoogtepunt van de avond was voor mij toen we over het afgeladen plein naar huis liepen achter een groep Hindoes, die om het Nieuwe jaar te vieren aan het zingen en dansen waren. (Echt prachtig, zij hadden op dat podium moeten staan!)

Rond elf uur kwamen we weer terug voor nog een klein uurtje van praten met (inmiddels behoorlijk aangeschoten) heel aardige mensen en uitkijken naar het vuurwerk om twaalf uur. Om tien voor twaalf gingen we met drie van de mensen naar buiten en sloten aan bij een enorme massa mensen, die allemaal ingespannen naar Taipei 101 tuurden. Nog een paar minuten, nog twee minuten, nog ongeveer één minuut, vertelden onze superaardige begeleiders ons. Wat volgde is voor mij niet anders te beschrijven dan een hele grote teleurstelling. Zonder aftelling begon het vuurwerk en het was voor niemand duidelijk of het nou al wel of niet 2013 was. Vanuit de toren begon zich een zeer ongeïnspireerd, zeer matig vuurwerk af te schieten. ‘Don’t worry, it’s just warming up,’ zei onze optimistische gastheer nog. Maar na drie minuten van warming up was het vuurwerk toch echt voorbij. ‘Eeeeh, happy New Year!’ riepen onze lieve begeleiders. Toen zijn we maar weer naar binnen gegaan voor een uitgebreide evaluatie van wat deze rasechte Taipei’ers het slechtste vuurwerk in jaren noemden. (Op zeer Taiwanese wijze werden de frustraties direct geuit op facebook.) Ach, economische crisis he?

Hoewel het vuurwerk niet de knaller was die wij er ons van hadden voorgesteld, was het een fantastische avond, die pas heel laat eindigde door toedoen van een pot Mahjong dat maar niet uitgespeeld wilde worden. Het was ontzettend interessant om te zien hoe men hier in het Oosten het Westers Nieuwjaar viert. Omringd door familieleden, alcohol, Mahjong en karaoke. Ik hoop dat bij u in Nederland zeven uurtjes later een net zo’n gelukkig Nieuwjaar gevierd werd en dat 2013 u alleen maar goeds zal brengen.

Voor iedereen die dit leest:

Xīn nián kuàilè! Gelukkig Nieuwjaar!